اول اینکه هیچوقت صدتو برای کسی نزار حتی اگه همسرت باشه!
دوم اینکه چرا فکر میکنی این تایم از زندگیت رو به بطالت گذروندی و مثل یه اسباب بازی انداختت بیرون؟ در عوض حسای خوبی رو تجربه کردی و از همه مهمتر یاد گرفتی همه آدما مثل تو خوب نیستن همه مثل تو صاف و صادق نیستن...
چی مهمتر از کسب تجربه و عاقل تر شدن؟
بنظرم آدما میان تو زندگیت تا درس زندگی بهت بدن و وقتی هم که به اندازه کافی درس بهت دادن از زندگیت خارج میشن و این راجب پدر و مادر هم صدق میکنه حتی...
بنظرم ناراحتی نداره خوشحال باش برای اینکه یه آدم بدرد نخور از زندگیت رفته بیرون و از طرفی کوله بار تجربه هات سنگین تر شده