عاشق خونه ام ...
دلم میخواد همه ولم کنن بشینم تو خونه به کارام برسم .
نقاشی میکنم
گاهی پروژه طراحی گرافیک میگیرم
خیاطی میکنم برای دخترم یا خودم
بتونم کتاب میخونم
خیلی کارای زیادی دارم که اصلا نرم بیرون حوصلم سر نمیره
من رمان خیلی دوست دارم. بیشترم رمان های خارجی انگلیسی فرانسوی .نوسینده اینارو رو دوست دارم. ایرانی هم در حد نویسنده های معروف هفته ای یا ده روز یه بار میرم کتابخونه بچه هامم میبرم. هم برای اونا کتاب میارم هم برای خودم. ولی کتابهای روانشناسی کودک و تربیتی هم در بینش میارم خوبه برام.
ما از وقتی که اومدیم شهر خودمون کلی پیشرفت کردیم سه برابر ارتش درامدمونه و مهمتر از همه حال روحیم خیلی خوبه، اون موقع ها حس نمیکردم این همه سختی رو ولی الانکه ازون سختی درومدم همش میگم چجوری تونستم اخه, وهزاربار شکر میکنم که جنوب نرفتیم، همین شمال با اینکه ۳-۴ ساعت فاصله داشت با شهرمون ،با اینکه کلی تفریحگاه داشت و به نسبت جنوب کلی امکانات داشت بازم سخت بود، هرچی فکر کردم دیدم واقعا ۱۰-۲۰ تومن ارزش نداره جوونیمو تو سیستان بلوچستان با کمترین امکانات و دوری از خانواده و شوهر بگذرونم، الانم همسرم از تصمیمش خیلی راضیه، اقابالاسر خودشه دیگه سرکارش به هزار نفر پاسخگو نیست،امیدوارم شما هم موفق باشید و هر تصمیمی میگرید راضی باشید
اره عزیزم از مرداد سال پیش نهست کرد ، بعدشم فرار خورد سال بعدم میره تسویه، البته تنهایی نیومد بیرون با دو‌سه تا از دوستاش هماهنگ کردن باهم اومدن بیرون، یکی از دوستاش که شیرازی بود یه ماه رفت چابهار دووم نیورد برگشت شهرشون و دیگه هم نرفت
اگر خونه دارید میتونید ریسک کنید
اگه همسرتون مهارت خاصی دارن یا ندارن برن یاد بگیرن به ریسکش می ارزه
راستی ما همچنان بیمه نیروهای مسلح رو خودمون پرداخت میکنیم و بازنشسته نیروهای مسلح میشیم،
اولش سخت هست ،شغل همسرم با شغل پدرم الان یکی هست قبلا هم تو شمال یه مدت کار کرد و حرفه ای شد
خونه اینجا گرون تر از شمال بود مجبور شدیم ماشین و طلا بفروشیم تا یه خونه پیش خرید کنیم
ماهی ۳۰ تومن قسط میدیم
منم مجبور شدم برم سرکار که کمک حال باشم
خانوادمم خیلی حمایت کردن
ولی سختیش برامون همین یه سال بود
