هربار که به برادرم زنگ میزنم با طعنه میگه حالی ازمون نمپرسی

بگو دست پیش میگیری که پس نیوفتی؟

من همین مشکلو دارم درگیر بچه و کلاس درس و هزار بدبختی ام 

 راهمم دوره. یکی از عزیزان زنگ زده گله میکنه نمیای پیش ما زنگ دیر میزنی. خلاصه بعد تلفن منو گریه انداخت. والا بخدا کی احوال منو میگیره.حس میکردم داره بهنونه میگیره ازم

بگو منتظر بودم شما بپرسی، دیدم بی معرفتی بازم من زنگ زدم!

بگو آخه شما زود به زود زنگ میزنی فرصت نمیشه من زنگ بزنم

این که شما میگی هر جور راحتی

ولی بخدا من نه اینکه بخاطر اینکه دوسشون نداشته باشم یا نخوام معاشرت کنم خیلی وقتا یادم میره زنگ بزنم. بعد من دیگه نهایت به مادر و مادر شوهر و خواهر بزنگم و همیشه صحبت کنم. دیگه برای درجه دو نمیتونم زیاد یادم نمیمونه ولی خداشاهده اصلا انتظار نداشتم باهام اینجور برخورد کنه. ناراحت شدم گریه کردم. برامم مهم نیست ولی در لحظه اشکم سرازیر میشه. ولی خب چه میشه کرد. من دنیای خودمو با این روش جلو میبرم خیلیم خوشحالم از کسی انتظار هیچی ندارم. خوبیم کردم فدای سرم. انتظار من نهایت از همسرمه. بچه هامم که کوچیکن. حتی از پدرو مادرم ناراحت نمیشم ولی بقیه از ما همش انتظار دارن

بگو بازم به من که یه زنگ می زنم تو که اصلا یه زنگ هم به ما نمی زنی!