چرا فکر می‌کنید خانواده های تک فرزندی افسرده و بدبختن

مدام میبرم پارک اما پدرم دراومد دیگه

دو طبقه ام یسره میرم میام ...

تو پارکم با همه دوست نمیشن 

پسر من مهریونه زود صمیمی میشه بقیه زود صمیمی نمیشن این ناراحت میشه گریه مبکنه

البته گاهی هم زود عصبانی میشه

تصمیم رفتم شنبه بزارمش  ی روز در میان

اما خدا میدونم چقدر براش ناراحتم

ارزو داشتم چندتا بچه داشتم همه رو به درستی باهم و پشت هم بزرگ میکردم

از این ناراحتم پتانسیلش دارم اما مرد زندگیم معرفتش کنه

منم همچی براش گرفتم همچی 

اما یسره میگه آبجی میخوام ۴سالشه..

ما زیادیم کلا 100 تا نوه نتیجه ایم فقط نوه انقدریم اونم فقط از یه طرف دیگ دختر خاله و دختر دایی های مامانم و بابام رو بزاریم روهم 300 تا میشه حداقللللل هرکدومم شوهر و عروس دارن و...

عزیزم من خودم تا ۱۵_۱۶ سالگی تک فرزند بودم 

الآن ۳۰ سالمه خواهرم ۱۴_۱۵ سالشه

مامانم ناباروری داشت و دیگه فکر میکرد باردار نمیشه

واقعااا احساس تنهایی میکردم همیشه حسرت بقیه رو می‌خوردم الآن با اینکه فاصله سنی زیادی داریم بازم خیلی‌ خوبیم باهم خدا رو شکر که هست همیشه به مامانم میگم کاش یه خواهر یا برادر دیگه هم داشتم

یه حقیقت محض هست که هیچ دوستی اعضای خانواده نمیشه

البته خودم پسرم تک فرزند هستش فعلآ

من یه تک فرزند ۲۱ ساله دارم نسبت به هم سن های خودش امکانات و رفاه و توجه خیلی بیشتری داره 

خودش که خیلی راضی هست

والا افسرده هم نیستیم خوب میخوریم و میگردیم و میپوشیم 

بحث اینه دوست مثل خانواده ادم نمیشه که من بخاطر همین تنهاییم بشدت وابسته دوستام شدم و رازامو به دوستم گفتم و خیلی زیاده روی کردم الان ضربه های زیادی خوردم که میگم همش اگه خواهر  همسن و سال خودم داشتم و خوب بود برام اینجوری نمیشد

بنظرم اینا شرط نیس . بازی های کودکانه یا حتی چیزای کوچیک مثل باهم غذا خوردن باهم خوابیدن باهم خندیدن بل تبلت و گوشی ‌...جبران نمیشه ضمن اینکه دخترخاله پسرعمو پسرعمه هم‌اینک تو جایگاه خودشونن واقعا انقد نزدیک و ملموس مثل خواهر برادر نیستن

من برا پسرم ناراحتم

آرزوم دارم به گور میبرم

برا اینده اش ناراحتم کت پشتی نداره 

من داداش خودم خیلی خوبه نبود من الان داغون بود پشتمه همیشه و کمک حالمه

دقیقا منو خواهرم فاصله سنیمون ۱۴_۱۵ ساله اما همه رازهاش حرفاش پیش منه