قربونت
ب این فکر کن چندسال با اون ک خوب بوده زندگی کردی
سنت کمه بچه نداری همه پوئن مثبته خداذوسکر دستتم تو جیبته
خیلی از من جلوتری
منی ک عمرم گذاشتم پای شوهرم و اصلا طم عشق و امنیت نچشیدم
پسرم ۴سالشه نمبدونم چیکار کنم
بخاطر زندگی مشترک ارشدمو نگرفتم
سرکارم نرفتم الان شده ۳۳سالم
میخوامم جدا شم باید ببینم کار بتپ میدن بچه رو کجا بزارم و دردسرهای زیاد
اگر مرده بود حقوقش داشتم مجبور نمیشدم بچه ام اواره مهدودک اینور اونور شه
اگر دیپلم داری که برو کتابای کنکور رو بگیر بشین درس بخون و کنکور بده
اگر شرایطش رو داری هم برو ی کلاسهایی از دبیرستان رو شرکت کن که هم توو جو باشی هم به یادگیری کمک کنه
من ی هم اتاقی داشتم توو خوابگاه، بعد دیپلم ازدواج کرده بود بعد از اینکه بچه دومش رفت کلاس اول کنکور داد و وقتی با من هم اتاق شد دانشجوی دکتری بود
تلاشش واقعا عالی بود، تازه شوهرش هم خیلی روی بچه هاش حساس بود
بنده خدا دوستم میومد ی شب خوابگاه میموند که کلاساش رو بره، بعد برمی‌گشت خونه که زندگیش رو جمع و جور کنه شوهرش ی وخ گنداخلاق بازی در نیاره
با دو تا بچه پسر از لیسانس تا دکتری رو خوند
واقعا برام محترم و قابل ستایشه
اگر دوسم داست اذبت نمیکرد
دوسش داشتم خیلی همه زندگی براش گذاشتم احمق بیشعور بچشمش نمیاد
عین زنها قهر میکنه خونه نمیاد بعد پسرم شروع میکنه بهانه بابا گرفتن و گریه زاری برا همین اذیتم...
ولی بازم تلاشمو میکنم توکل بخدا ببینم بهتربن راه حل چیه
توام خودت دوس داسته باش همسر خدا بیامرزتم قطعا با رشد تو خوشحال میشه روح شاد میشه ب این فکر کن چقدر عذاب میکشه عذاب تو رو میبینه
براش خیرات بده فقط خیرات ک براش میرسه
