اگه پدرم وضع مالی درستی داشت و کار میکرد
اگه مجبورم نمیکرد ترک تحصیل کنم
اگه خونه ارامش داشت هیچوقت تن ب ازدواج نمیدادم با شرایط افتضاح
اگه منو به عنوان مشاور خودشون درنظر نمیگرفتن
زندگی ما برعکس بود
من والد بودم اونا فرزند
همه ی مشکلات کینه ها دلخوریا ناراحتیا درگیری و دعواها رو
هر دو طرف بدون درک و از سرنادونی با جزئیات برای من میگفتن
این ذهن درگیری که دارم
این بغضی که گاه گاهی با منه از چشم اونا میبنم
و هیچ وقت نمیبخشم اگر به عنوان اولاد حقی دارم در این زندگی:))
به کسی هم چیزی نمیگم
منتظرم خدا برام جبران کنه و میدونم مثل روز برام روشنه که جبران میکنه❤آخرش به آرامش میرسم ،هنوز آخرش نیست
چه تاپیک خوبی
کاش مادرای سایت ببینن و بدونن ی سری کاراشون چ تاثیری رو روح و روان بچه میزارم
احسنت
نادونی ازخودمن بوده هرکس یه شخصیت جدا داره یه شخصیتی یا یه اخلاقی هم داره که به هیچ وجه قابل تغییر نیست وتا اخرعمر ثابته مثلا من هرکار کنم اینکه بتونم انتقام بگیرم ازکسی حتی اگه حقمم باشه محاله بتونم به کسی ضربه بزنم یا هرکار کنم نمیتونم حلو پرحرفیمو توجمع خانوادگی شوهرم بگیرم
بابام خ سختگیر بود خیلیا
دوره نوجونیو اوایل جونیمو ب باد داد.ادکلن زدن.مانتو.شلوار.شال
و ...
بداخلاقم بود
سنش رفت بالا کم کم خوب شد ولی من ی دختر عقده ای باراومدم
محبتی هم ندیدم، مامانمم ک گوش ب فرمان بابام بود
آخرای مجردیم دیگ گیر نمیداد اذیت نمیکرد ولی چ فایده
الان ی پسر کوچولو دارم خ وقتا بهش حسودیم میشه شوهرم انقد بابای خوبیه
اگه بابام مادرم کتک نمیزد و زندانی نمیکرد و شکنجش نمیداد مجبور نبودم با وجود معلولیت شدید جسمیم ناجیه مادرم بشم و درسمو ول کنم تا مامانم کمتر کتک بخوره ...و تو نوجوانی توی پروسه ی ۵ ساله طلاقشون داغون نمیشدم و ۱۱ سال خودمو از همه دور نمیکردم و الان که در استانه ی ۳۰ سالگیمم و ازدواج کردم دارم بازم از پدر ظالم و نابینام مراقبت میکنم .... انگار روایت زندگیم فقط سوختن برای پدرمه.... خستم شده
اگه پدر مادرم به گوشه نشینی و تنهایی تشویقم نمیکردن و میزاشتن اجتماعی بار بیام،خیلی اوضام بهتر بود .همسرم خیلی زحمت کشید و بهش سخت گذشت تا منو از انزوا خارج کنه.هنوزم بعد سالها بیشتر درونگرام و میل به تنهایی دارم.
