18 سالگی پدرمو از دست دادم
19 سالگی دانشگاه قبول شدم و با همسرم دوست شدم
21 سالگی کاردانی گرفتم و عقد کردم
23 سالگی عروسی کردم
24 سالگی کارشناسی و شغل خوب پیدا کردم و امسالم بلاخره حسابدار شدم شاید از نظر بعضیا خیلی سطحی بیاد ولی من از 18سالگی درس خوندم کار کردم توی دوره کارشناسیم خانه داریم اضافه شد
صفر تا صد جهاز رو خودم خریدم الانم خونه و ماشین معمولی داریم و همسرمم خیلی خوبه هنوزم 24 سالمه ولی تا اینجاش راضیم از خودم
خدا را شکر برا منم دعا کن که بتونم یه کاری برا خودم دست و پا کنم شما شخصیت قوی داشتی معلومه من ولی منفعل و منزوی و سهل انگار و اهمال کار همیشه از محیط و موقعیت جدید اضطراب داشتم شاید اگه شغل خوبی داشتمزندگیم این نبود
با غروری که ازش سراغ دارم، میره دادگاه و اینور اونور مهریه ام رو میندازه تو این چیزا زرنگه چن وقت پیش بهم گفت چون برام مهم نیستی سر کار نمیرم وگرنه کار واسه من زیاد هست. به علاوه من زبون نرم و چرب هم ندارم نمی دونم امروز بچگی جوری بودم که نچسب بودم. ولی باید امتحان کنم بعضی خانوم ها میبینم اینقدر قربون صدقه میرن که دل من زنم میره.
درسته عزیزم سیاست چیز خوبیه که منو تو نداریم
منم اصلا نمیتونم ابراز علاقه کنم و بعضی جاها حتی به چشم رقیب میبینمش تا شریک زندگی و این خیلی بده!شروع کن بهش محبت کردن اروم اروم بهش نزدیک شو ببین اصلا واسه این مرد مهم هستی یا نه؟تلاشتو بکن برای زندگیت تا فردا عذاب وجدان نگیری که کم گذاشتم و کم کردم
