قبطه میخورم به زنای موفق😓😓😓😓😓😓😓

از بچگی هر چی یادم میاد درس و مشق بود بابام بهم میگف خانم دکتر و این بیشتر منو تشویق میکرد تلاش کنم وقتی پرستاری قبول شدم خانواده ام با ناراحتی گفتن حالا اینم یه پله پایین تر از پزشکیه ولی وقتی میگفتم خسته شدم از شیفتا و حقوق کم(با اضافه کار و همه چی نهایتااا پونزده شونزده تومن که با سختی کار هیچییی نیست)میگن برو سرکار اشکال نداره...البته به دلایلی بااااید برم سرکار دستم تو جیب خودم باشه..نمیخوام پدر مادرمو مقصر بدونم من پیش روانشناس میرم و شخصیتم وسواسی و استرسی و ایثارگره مث مادرم و چون باردارم بعید نیست منم ناخوداگاه درگیر این مسائل بشم ولی دارم رو خودم کار میکنم..هر رووز مادرم زنگ میزنه که تلاشتو بکن فعلا سرکار بمونی چون دارن تبدیل وضعیت به استخدامی میکنن و اینقدررر رو مخ من رفته و عذاب وجدان بهم داده که کاراشو کردم حالا تو ماه هفتم خیلی برام سخته دکتر استعلاجی نمیده بعضی مریضا با احتمال کووید بستری میشن من استرس میگیرم ولی هیچکسسس اینارو نمیفهمه مادرم میگه حالا اونقد سنگین نیستی بعد میگه حالا خودت میدونی بلاخره بارداری وقتی اینو میگه که میگم اگر الان بیرون بیام استخدامی رو از دست میدم!..میشینم استوری کسایی که از راه غیر درسی رفتن میبینم چقدر موفق ترن چقدر درامدشون عالیه بعد من با این شکم باید شیفت بدم و مادرم زیر بار نمیره که بهم حس عذاب وجدان میده که اگر نری برات بد میشه و بیمه و کوفت داری!من هر وقت میگم خسته شدم نهایتا میگه خودت میدونی ولی دست رو دست نذار تلاشتو بکن!میگم دو روز دیگه بچه میاد با این شیفتا بعد میگه من تلاشمو میکنم بهت کمک کنم ولی تضمین نمیکنم که همیشه بتونم که!اینم بگم خیلی وقتا غذامو درست میکنه دستش درد نکنه ولی حالت افسرده هم داره از وقتی پیش روانشناس میرم حسم به مادرم یه جوری شده...کاش میشد حرف گوشش نکنم اونم اینقد بهم حس بد نده😓😓