وقتی ملاکت تعداد خواستگار و درآمد و قیمت وسایل و لباسایی باشه که میخریم پس یعنی دنیای بیرون باید بگه من چقدر خوشبختم
آرامش و خوشبختی یه چیز درونیه
من اگر امروز سعی نکنم با چیزایی که دارم خوشحال باشم
با چیزایی که فردا به دست میارم هم خوشحال نمیشم
چون خوشحالی رو تمرین نکردم و بلد نیستم
با چیز های کوچیک خوشحال بودن خودش یه دنیاست
من همش حس میکنم اینایی ک پس انداز میکنن زندگی نمیکنن وقتی به اندازه خودت داری و رفع نیاز میشه چرا پس انداز
نه بابا اونا اصلنم خوشحال نیستند چون همیشه یکی از آدم بهتر پیدا میشه
رقابت مقایسه چشم و همچشمی زندگیو و خوشبختیو به لجن میکشه
ادمه دیگه
طبیعتش دویدنو دویدنه
باید خیلی چیزارو چشید که درک کرد اصل این حرفو
من زن عموم اهل حسادت و چشم و هم چشمی بود بعد از سال ها رفت و آمد با مامانم دید ماها اصلا تو این باغا نیستیم و بچه هاشو مامانم دوست داره نگران خوشبختیشونه کم کم خوب شد الان خیلی بهتره
قبلا خیلی حسود و مقایسه گر و زبون تلخ بود
ناگفته نمونه ایمانشم قوی شد بهتر شد
هیچوقت تو دنیا جایِ خودمون زندگی نکردیم و سرجایِ خودمون نبودیم
جای ديگران نظر دادیم،
جای ديگران فكر کردیم،
جای ديگران حرف زدیم،
جای ديگران عمل کردیم،
جای ديگران ارزو کردیم،
جای ديگران حسرت خوردیم،
تمام رد پاهای زندگیمون پر شد از جایِ پای دیگران و نگاهمون رو دائم توی زندگیشون چرخوندیم و هزاران بار افسوسِ صدها آدم رو خوردیم که چرا جای اونا زندگی نکردیم و به دنیا نیومدیم.
انقدر حواسمون پرته رسیدن و پیشرفت یا زمین خوردن و شکست ديگران شد که یهو به خودمون اومدیم دیدیم چقدر فراموش شدیم.
نه ارزوهامون رو یادمون مونده،
نه روزهامون، نه سرذوق و کِیف موندنمون،
نه غمِ عمیقِ چشمامون.
برای خودمون شدیم غریب‌ترین موجودِ دنیا که گاهی اوقات به خاطر نمیاریم از زندگی چی میخواستیم و کجا ایستادیم.
غافل از اینکه برای چیزی که از خودمون ساختیم، جنگ‌ها کردیم، شکست های زیادی رو قبول کردیم و بی مهری های بیشماری و پذیرفتیم و خونِ دل‌ها خوردیم.
آخ که چقدر به جایِ خودمون بودن،
حسرت و آرزوهای دیگران رو لحظه به لحظه زندگی کردیم و خودمون رو از یاد بردیم و از خودمون فرسنگ‌ها فاصله گرفتیم.
