چقدر برام عجیبه که روانپزشکان لحظه اولی که کودکی مشخصات بیش فعالی و نقص توجه رو میبینن روی وضعیت تلویزیون نگاه کردن کوکان تمرکز نمیکنن و سوالی نمی پرسن.
پسر من بعد از به دنیا اومدن عالی بود. توجه و تمرکزش زبانزد بود. چهارماهگی کاملا درک داشت. ده ماهگی شروع کرد به حرف زدن و امان از من مادر بی حوصله.
بخاطر فاصله ی سنی کم دختر و پسرم و حسادت زیاد دخترم به برادر نوزادش مجبور شدم نوزاد شش ماهم رو همراه با خواهرش اجازه بدم تا کارتون های دو زبانه تماشا کنه و ازش غافل شدم. بعد از شش ماه متوجه شدم که ای دل غافل اون بچه ی باهوش با ارتباط قوی ک از بدو تولد داشت تبدیل شده یه یک کودک کم توجه.
صداش میکردم هیچ واکنشی نداشت. دستور پذیری صفر. ارتباط چشمی فقط با من و بصورت محدود. حتی با پدرش هم ارتباط چشمی نداشت.شیطنت بسیار زیاد و فقط عاشق خاک بازی و شن بازی و میخ شدن پای تلویزیون با برنامه های کودک انگلیسی.
علایم اوتیسم رو میدیدم کاملا
با این وجود 16 ماهگی شعر انگلیسی می خوند و اعداد انگلیسی رو از یک تا ده را کاملا میگفت. ولی خبری از توجه و ارتباط اجتماعی نبود. جوری که همه اطرافیان متوجه این موضوع شده بودند تا حدودی.