تجربه ی خودمو میخام بگم واستون(از نامزدی)...

(((میشه خواهرانه پای حرفام بشینی؟)))

من هشت ماه هس ک نامزدم(عقد نیستم.اشنایی با اطلاع پدر و مادر)

اولللل ک نامزد کردم حرفای قشنگی میزد مث این ک زن تاج سر مرد هست و زن الویت هست و....

از حق نگذریم خیلی پسر پاک و با حیا ، صادق،ساده و کاری ای هس...منم برای همین خصلتا هش ماه صبر کردم‌.

الان ک هشت ماه گذشته، اصلا هیییچ حسی بهش پیدا نکردم ک هیچ، حتی تو این مدت ی درصد حال من با این شخص، بهتر نشد .ولی تا دلتون بخاد تو زندگی اون تحول شد. و حالش خیلی بهتر شد اما من، نه...

حتی ی درصد تو این مدت نتونستم روش حساب کنم .

خودش بهم میگف چرا درداتو بهم نمیگی .

نمیگفتم چون میگفتم میخاد چیکار کنه برام !

کلااا تو مغزم، نمیتونم هیچ حسابی، روی این شخص باز کنم .

چن بار تنها رفتم بیرون، همش دلم گرفت. با اینک اون بود اما باز تنها بودم....

فهمیدم وقتی عصبانی میشه، اصلا ب حرفای من گوش نمیده و فقط حرف خودشو میزنه .

اعتقاداتمون ک اصلااااا اصلااااا شبیه هم نیست من عاشق ائمه هستم اما حس میکنم اون اصلا ازین لحاظ شبیه من نیست و همممیییشه تا بحث موضوع اعتقادات میشه دعوامون میشه ...

خانوادشو اصلااا دوس ندارم ...

اوایل نامزدی میگفتم چ خوبع چ زن دوسته‌..چقدر فهمیدس اما الان از چشمم افتاده...حتی از حرف زدنش بدم میاد...اما بهش وابسته هستم...

همش میگم اگر همه ی ادما چن ماه با (منطق) با کسی نامزد میموندن شاید خیلیا ب عقد ختم نمیشد...خییییلیییا‌‌.