غربت

عسلویه

من تا خود امسال همش تو خونه بودم خیلی ناراحت بودم از این وضع امسال پسرمو تابستون هر روز میبرم پارک و سعی کردم دوست پیدا کنم و الان دوتا دوست خوب پیدا کردم که همسایه هم هستن و تا قبل کرونا هر روز باهاشون قرار میزاشتم یا اونا میومدن یا من بچه هامون با هم بازی میکنن و حس بهتری داشتم نسبت به قبل ،منم قرار بود بعد ازدواج برم سرکار ولی پیگیری نکردم و خونه نشین شدم خانواده شوهرمم رفتو آمد زیادی ندارن با هم و در کل کاملا تنهام و اینهمه سال کنار اومدم خونه نشین بودم حتی تا یه مغازه سر کوچه تنها نمیرفتم در حالیکه تو شهر خودم که میرم همه جا میرم تنها ولی اینجا هنوز که هنوز حس نمیکنم شهرمه ،اینم بگم اللن که بچه دارم یکم بهتر کنار اومدم ولی فک نمیکنم تا عمر دارم اینجا برام شهرم شه 

من تو شهر خودمم  زادگاهم  چهارتا برادر دارم تو شهر دایی و خاله و خاله زاده و دایی زاده  عموزاده برادر زاده   خونه بابام  ولی تنهام   هفته ای یک بار خونه بابا  دیگه تنها      وقتی برادرا هرسال عید فقز نیم ساعت میان  امسال هم که کرونا  اجازه همون نیم ساعتم نداد   من دنبال کی بدوم 

خوهرم یکیشون خیلی دوره یکی دیگه یک ساعت راهه  

حتی تماس تلفنی به ندرت دارم   تنهای تنها  ولی خوب دیگه قرار نیست یکی بیاد نو سرگرم کنه

کدوم شهری گلم؟

یکی از شهرای زنجان 

خوزستان و زنجان وا خیلی دوری ،ازدواجتون فامیلیه؟این همه راه

نه غریبه ایم دانشگاه که بودم از طریق یکی از دوستام معرفی شدن