در کل به نظرم این که بزرگترین معضل جامعه یما بیکاری هستش ،سر جاش می مونه.وقتی یه جوون میره سر کار، میشه حتی بهش انگیزه ی بیشتری داد تا خودشو از لحاظ فرهنگی هم بالابکشه. جوونی که انرژی اش توی راه درست برای خودش و جامعه اش مصرف میشه اتقدر احساس مفید بودن می کنه که برای تعریف هویتش به راه های انحرافی تمایل پیدا نمی کنه و حرکت ضد جامعه انجام نمیده.
کاش می شد مسئولا با یه کفش آهنین بیان میدون و برای جوونا تولیدی و کارگاه و کارخونه و فرصت شغلی مختلف فراهم کنن.
جمعیت کشور ما انقدر زیاد هست که اگه تحریمم باشیم و صادرات ممنوع بشه،بازم با مصرف داخلی خودمون چرخ تولید می چرخه. اما افسوس که دلشون برای جوونا نمی تپه.
خیلی دلم می خواد می تونستم و فرصت شغلی فراهم می کردم. به نظرم توی روزگار ما، اجر کار آفرینی از شهادت هم بالاتره!