پسرم اردیبهشت ماه 1391 به دنیا آمد. شش ماهه بود، برده بودیمش دکتر ولایتی. دکتر صدای قلبش را گوش کرد، گفت از قلبش صدای اضافی شنیده میشه. ما را ارجاع داد به دکتر سیما رفیعیان که متخصص قلب اطفال هست. چند روز بعد رفتیم مطب خانم دکتر رفیعیان که خیابان گاندی هست. ایشان برای اکو کردن قلب بچهها، بهشون شربتی خواب آور میدهند. علی شربت را خورد و خوابید. دکتر قلبش را اکو کرد و گفت یک سوراخ به اندازه 12 در 14 میلیمتر، بین دو دهلیز قلب علی وجود دارد. شنیدن این خبر برای ما ناراحت کننده بود. ایشان گفت اما سوارخهای بین دو دهلیز خیلی خطرناک نیستند و احتمال بسته شدنشان تا دو سالگی بچه هست. پس قرار شد بریم و فقط هر شش ماه یک بار با یک عکس از قفسه سینه علی دوباره بریم پیش ایشان. عکس از قفسه سینه از این جهت مهم هست که سوراخ بین دو دهلیز ممکنه باعث فشار به ریه بشه. خدا را شکر، علی عهیچ مشکل روزمرهای نداشت و همانطور که از ابتدای یادداشت مشخص هست، علت مراجعه ما به پزشک، وجود یک مشکل یا عارضه نبود، بلکه دکتر اطفال با شنیدن صدای اضافی قلب، ما را به دکتر قلب اطفال ارجاع داد.
خانمم شناختی از دکتر مهرانپور داشت. مدتی بعد از ایشان وقت گرفتیم و علی را بردیم بیمارستان دی تا نظر دکتر مهرانپور را هم بگیریم. ایشان دوباره قلب علی را اکو کرد و تقریبا همان حرف خانم دکتر رفیعیان را زد. با این تفاوت که میگفت، چنین سوراخی بسته نمیشه و همین الان بیارید بخوابانید، عمل کنید. با توجه به سابقه منفیای که از بیمارستان دی، در تشویق به عمل کردن داشتیم، این حرف را نپذیرفتیم. و با توجه به اینکه علی، مشکل روزمرهای هم نداشت، بنا را بر صبر تا دو سالگی گذاشتیم.
شش ماه بعد از معاینه اولیه دکتر رفیعیان، عکسی از قفسه سینه علی گرفتیم و به دکتر رفیعیان نشان دادیم. خوشبختانه وضعیت قفسه سینه و ریه مشکلی نداشت و ایشان گفت این کار را به تناوب تکرار کنید.
