خودمو زیر ذره بین قرار میدم و از خودم عیب و ایراد میگیرم چهره خودمون برای خودمون عادی و تکراری شده برای همین فکر میکنیم معمولی یا حتی زشت هستیم
من از تعریف و تمجید های بقیه متوجه شدم نه اون قدرا هم بد نیستم مثلا بیرون میرم دستشویی عمومی یا برای خرید خانما بهم میگن چه خوشگلی چه مژه و ابرویی داری چه خوبه که بینیت قلمیه و نیاز به عمل نداری و.. فقط لباتو ژل بزنی عالی میشی و فلان 😂😐
دیگه آدم از حرفا و واکنش های بقیه میفهمه از نظر بقیه چطوره ولی با این حال یه روز که تعریف میشنوم حالم کوکه چند روز بعد که خبری نیست دوباره حالم گرفته میشه انگار وابسته به تعریف بقیه شدم یکسره باید بشنوم و تکرار بشه برام
که این ریشه در عزت نفس کمم داره