ژنتیک و بچه اول .دوتا با هم .من خودمم اهل جنگ و دعوا نیستم.دقیق اینم میگه ولشکن بی ادبه.اینقدی هست ک موقعیت یکی دیگه رو ندارم وگرنه ب خاطر اینم شده میاوردم ک شایددستو پاشو جمع کنه. من ذله شدم از دنبالش افتادن.
همبازیاش از سادگی و دلسوزیش استفاده میکنن. کل خوراکی هاشونو میده ب اونا در حالی ک اونا یک تیکه هم ب این نمیدن . اسباب بازیاشو میده راحت دائمم میپرسه اینو میخوای اومو میخوای ک از پیشش نرن.بعد تا میگم برین اسبتب بازیای دوستتو بیارین اونا میگن مامانمون اجازه نمیده.هر چی ب دخترم میگم تو هم بگو مامان منم اجازه نمیده حرف حالیش نیست ک نیست.
منم به پسرم گیر میدم دعواش میکنم مثلا دوستش میاد خونمون اسبازیشو باهم میشکنن یا باج دادنش ،الان فهمیدم از بس هی دعواش کردم ترسوتر شده باید با سیاست رفتار میکردم اینکه همش میگفتم چرا فلانی زدت تو نزدیش فقط تو دلش کینه میکاشتم دیدم یه بار که یکی زدش تا یک هفته خودخوری میکرد توذهنش و حرفاش میخواست بزنتش دیگه ولش کردم بنظرم کتکم بخوره کم کم ترسش میریزه قوی تر میشه در عوض دارم بهش غیر مستقیم تو قصه و بازی میگم که حقش و بگیره کسی اذیتش کرد به بزرگترش بگه،با دعوا کردنش و حرص خوردنت فقط اعتماد بنفسش از دست میره میشه خدای نکرده یه بچه استرسی
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
