از موقعی که نامزد شدم یه احساسی خعلی عجیب غریب دارم .....

زود به زود میبینی شون دیگه ناراحتی نداره . قرار نیست که با ازدواج برای همیشه بری . فقط خونتون یکم دورتر میشه . هر وقت که دلتنگ شدی میتونی بری پیش پدر و مادرت 

منم همینه میخوام هردوشون رو در کنار هم داشته باشم...

ولی کم کم عادت میکنی...

روحیه ات رو قوی کن...

من اوایل حتی شب که بغل همسرم میخوابیدم یهو دلم برا مامانم تنگ میشد و گریه میکردم آروم...

یا اگر همسرم نبود دلم براش تنگ میشد..

سعی کن این وابستگی دو کم کم یه جوری کم کنی و اذیت نشی...

من حتی الان که اومدم خونه خودم گاهی بخاطر این موضوع خیلی سختم میشه...گاهی اوایل برای اینکه بهم سخت نگذره خودمو به زور خواب میکردم...

ولی الان حواس خودمو پرت میکنم...خودمو مشغول میکنم..

ذکر و نماز و دعا زیاد...

و سعی میکنم خودمو قوی و مستقل کنم..

الهی کم کم ازم بیرون بره این حس وابستگی..

میترسم دو روز دیگه نسبت به بچه ام هم همین باشم..

 الان خیلی بهتر شدم..

باید باهاش مقابله کرد...

Wooooow یکسال و نیم!

آره خوشی های زندگی رو تلخ میکنه و آدمو کم کم پژمرده میکنه...

ولی عادت میکنی..

استرس نداشته باش بابا...

نترس خواهر منم یه شهر دیگه ست . همش خونه ی پدرمه از ما که تو یه شهر هستیم بیشتر می‌ره و میاد 

آره ولی خونه خودت هم طوری میشه بهش وابسته میشی...

میخواستم برم مسافرت انقدر سخت بود برام از خونه خودمون دل بکنم مثل اینکه دلتنگش میشدم..

کلا سعی کن وابسته هیچ کس و هیچ چیز نشی...

شما بسم الله بگو و با این روحیه ات مقابله کن...راحت میشی

تموم اینایی که برای دوستان گفتی خوندم منم دقیقا همین حس ها رو تجربه کردم..

منم تک دخترم و دوتا داداش دارم.. 

و کاملا وابسته...

حتی بعضی شبا کنار مامانم میخوابیدم و بغلش میکردم...دختر بزرگگگگگ بودمااااا

شما هم میتونی کم کم این حس رو از خودت بیرون کنی

الهی خوشبخت و عاقبت بخیر باشی