بیایید برای مشاوره گروهی....همین جا...هر سوالی داری بپرس.

خوب وقتی این کارهارو کردید ضربان قلب شما ارامتر میشه و کمی به رفتار خودتون مسلط میشید...بعد کسی رو که باهاش مشکل پیدا کردید صدا کنید و در یک اتاق کاملا ارام در مورد موضوع صحبت کنید...سعی کنید زیاد حق به جانب حرف نزنید...فکر نکنید شما یه قربانی هستید...از روی صندلی قربانی بلند شید و مسولانه و با قاطعیت مسئلتون رو بیان کنید....این کار زمان زیادی میبره...شاید سالها....رفتاری که چند دهه با ما بوده نمیشه یه شبه عوض کرد

عزیزان من سعی میکنم جوابا رو تا اخر شب بزارم...الان باید پسرم رو برای خواب ببرم چون مدرسه ای هست...برمیگردم

در مورد بچه ها یه توضیح کلی میدم تا بفهمیم که بچه ها چه شرایطی دارند...بجه انسان بعد از تولد بسیار ضعیف و ناتوانه...6ماهه اول زندگیش خیلی حیاطیه باید بلافاصله نیازهاش براورده بشه مثل خواب..غذا ..برطرف کردن عوامل مزاحم مثل نور ..صدا..پوشک کثیف..سرما و گرما...نباید بزاریم بجه به خاطر این عوامل متحمل رنج بشه...بچه هایی که تو این دوران به خاطر کم توچهی و بی تجربگی مادر زیاد گریه میکنن ...در واقع اسیب پذیر میشن به نظر اونها دنیا چای درد و رنجه....بعد از این دوران..کودک اطرافیانشو میبینه که میتونن راه برن..حرف بزنن..ببازی کنن و...ولی اون نمیتونه...در این شرایط کودک به این نتیجه گیری میرسه که من بدم..به درد نخورم..من هیچی نیستم...حتی در بهترین حالت و داناترین والدین باز هم کودک این ضربه رو متحمل میشه...حالا ما باید چکار کنیم....نباید جلوی تقلا و کنجکاویه اونو بگیریم و دائما باید پیام بدیم که تو خوبی...تو خوبی...هیچوقت از کلمات نمیتونی...نمیفهمی...خرابش میکنی..استفاده نکنید...تنبیه به هیچ وجه...حتی یه ضربه کوچیک پشت دست یا باسن که به نظر شما هیچه برای اون یه پیامه که تو بدی...و اگر کودک به این نتیچه برسه که من بدم...بقیه خوب...میشه همون همسر درونگرایی که...ماه....ازش گله میکنه....

بچه های وابسته بیشتر در سن 0 تا 2 سالگی به این حالت در میان...بچه هایی که زیاد مکیدن رو داشتن...تا دوسالگی شیشه...پستونک...سینه مادر....بچه ها رو تا یک سالگی با شیه یا سینه تغذیه کنید و بعد از ام لیوانهای مخصوصی که همگی تو سیسمونی میخریم و استفاده نمیشه...
وقتی بجه به غذا افتاد قاشق رو دست خودش بدید...مهم نیست همه غذا رو هم بریزه اما همون یه بار که یه تیکه غذا دهنش میزاره خوبه و براش خیلی مفیدتره تا شما یه پیاله سوپ رو تند تند تو حلقش بریزید

در مورد تکالیف هم با معلم هماهنگ کنید و بگید که شما نمیخواهید یه مدت زیاد دنبالش باشید و اگه چند بار بدون تکلیف رفت مدرسه معلم در جریان باشه و برخورد تندی نکنه و باهاش صحبت کنه که بفهمه خودش مسئول درس و تکالیفشه

سعی کنید با دادن مسئولیتهای کوچیک که بتونه حتما از پسش بر بیاد اعتماد به نفسشو بالا ببرید...تشویقها بیشتر جنبه تعریف از خودش باشه نه کاری که کرده...مثلا اگه اتاقو مرتب کرده..نگید به چه اتاق مرتبی افرین...بگید به به چه پسر زرنگی..ممنونم پسرم خیلی کارم سبک شد...
در واقع با کودکانتان مثل یک مرد یا زن بزرگ و جا افتاده صحبت کنید...بزرگی و احترامی که به کودک میدهد باعث رشد و شکوفایی او میشود.

خانم طلا دختر شما در مرحله عقده ی الکترا هست...یعنی دخترها و پسرها در این سن به والد غیر همجنس خودشون عشق پیدا میکنن ...این زمان اگر مادر نتونه با رفتارهای دختر و پدر با سرکشیهای پسر کنار بیاد دوره ی سختی خواهد بود...تا جایی که میتونید بهش محبت کنید از تماس بدنی با پدرش خودداری کنید بهتره در آغوش پدرش نباشه...هر وقت میره طرفش با هم روی زمین بشینن و پدر موهای اونو نوازش کنه اگر میخواد ببوسه دخترش رو بهتره با صورت و به خصوص لبهای کودک تماس پیدا نکنه....او در حال حاظر شما رو رغیب خودش میدونه....خیلی از روانشناسا عقیده دارن کودک در دل ارزوی مرگ والد همجنس رو داره ولی به خاطر احساس گناه ناشی از این ارزو دائما خودش رو به اون نزدیک میکنه...یادتون باشه این یه نظریه است...هیچ علمی از عمق قلب یه دختر 3 ساله خبر نداره...شما باید با رفتار مناسب با اون برخورد کنید....کم کم این مرحله میگذره و کودک با والد همجنس همانند سازی میکنه...نگران نباشید و فقط عشق بورزید..........

نیکا جان نمیتونم نیست..........نمیخوای.گفتم این رفتار اموخته شده است و باید سالها روی خودت کار کنی با یک بار و دوبار نمیشهوووووووووووهر شب از روش ریلکسیشن استفاده کن و تو حالت خلسه با ذهنت حرف بزن....سعی کن به قول فیلم اتش بس با کودک درونت اشنا شو و نوازشش کن.............

در ضمن نیکا تو کمبود اعتماد به نفس نداری تو مثل یه بمب میمونی پر از خشم ...باید با کمک یه روانشناس خشمتو مهار کنی...سرکوب شدن در وران کودکی باعث شده از خودت و اطرافیانت خشم داشته باشی در واقع تو خشمگین و طلبکار هستی و فکر میکنی باید حقتو از مردم بگیری...سخته ولی تلاش کن........

طلا جان...من یه نصویر کلی از مقطع سنی 3 تاحدودا 5 سال رو توضیح دادم...این شرایط روحی رو و این مقطع رو همه ی بچه ها میگذرونن و حتما دختر شما تو این مرحله است این مرحله بچه بین احساس عشق و کینه به سر میبره یعنی از طرفی عاشق پدر میشه( منظورم از غاشق این نیست که دوستش دراه این صرفا نوعی تمایل چنسی! البته شنیدن این حرف برای ایرانیها یه علامت سوال گنده است ولی این یک نظریه قوی و یکی از پایه های روانشناسی کودکه) و از طرف دیگه از اینکه پدر عشق و محبتی رو نثار مادر میکنه از اونها متنفر میشه...وقتی تو این دوران قرار داره اضطراب...سرخوردگی...ترس و احساس کمبود میکنه که من چیزی کم درام که پدر عاشق من نیست( بازم تکرار میکنم این نظریه زیربنایی بسیار پایه ای است و باید مفهوم جنسیت و عشق رو خوب درک کرد)...پس چون اضطراب داره...نمیتونه رفتار مناسب داشته باشه........
از همه ی این ها باید به این نتیجه برسیم که اولا از کودک سه ساله انتظار نداشته باشید مثل یه انسان بالغ وقتی میره جایی مودب رفتار کنه....شما توی فیلمها بچه هایی رو میبینید که با حرف زدن و رفتارشون شما رو به تعجب می اندازند که چطور اینقدر عاقلانه رفتار میکنه....در حالی که پشت صحنه یه کارگردان نشسته و هر لحظه دراه برای کودک الگوسازی میکنه و هر صحنه اشتباه رو کات میده و از اول برداشت میکنه...
بهش زمان بدید و عشق....اگه جایی میرید و رفتاری میکنه که دوست ندارید به جای سرزنش او و خودتون که شاید نتونستم خوب تربیتش کنم به این فکر کنید که کدام رفتار شما و دیگران باعث شده تو اون لجظه کودک شما رفتار بدی داشته باشه.....
تا جایی که میتونید کودک رو به میهمانیهایی که حوصله اش سر میره نبرید........بچه ها توی پارک شاد و خندان هستند ولی تو جمع میهمانیهای ما ایرانیها متاسفانه بزرگترها هم به فکر ازار هم هستن پس چطور از بچمون انتظار داریم بهش خوش بگذره و با بقیه رفتار خوبی داشته باشه؟

در مورد درونگرایی باید بگم این نوع از شخصیت میتونه تابع شرایط محیطی و ارثی باشه......یعنی شخص در خانواده ای باشه که همگی درونگرا هستند که البته روانشناسا با هم اختلاف نظر دارن و معتقدند بچه رفتارهای درونگرایانه رو از خانواده یاد میگیره......به هر حال این حالت حتما با کمرویی و عدم اعتماد به نفس توام نیست و یه فرد درونگرا میتونه اعتماد به نفس بالایی داشته باشه.....باید مطمئن بشیم درونگرایی رو با افسردگی اشتباه نگیریم...تو این زمینه حتما باید اول با یک روانپزشک مشورت کرد و تشخیص درست رو پیدا کرد.



در مورد اعتماد به نفس هم برمیگرده به دوران کودکی و روابط ما با والدین......مقوله بسیار گسترده ای است....و اگر کسی اعتماد به نفس پایینی داره و از این موضوع رنج میبره حتما باید با رواندرمانی وآنهم طی جلسات متوالی مشکلش رو کمی حل کنه.