دوستانی که نی نی ندارن

گفتم که شاغل بودم شغلمو زمان عقد و عروسی شل گرفتم دیگه برام مهم نبود سرگرم بودم از نظر مالی هم نیازی نداشتم تصمیمم این بود که چند ماه اول ازدواج به گردش و تفریح و مهمونی باشه بعدشم میخواستم زود بچه دار بشم برای همین دیگه سرکار نرفتم خیلی هم گفتن برو تا مدتها هم از محل کارم بام تماس میکرفتن یا شاگردام  اما من دوست داشتم به خانوادم برسم

اجازه بدید دارم توصیح میدم چند لحظه صبر کنید تموم میشه

اما انگار خدا نمی خواست نی نی بیاد.بعد یکسال متوجه شدم باردارم اما متاسفانه خارج رحم بود و کلی مشکلات روحی بعدش دوباره بعد از چند وقت اقدام کردیم اما هیچ اتفاقی نمیافتاد ازمایش دادیم متوجه شدیم همسرم واریکوسل داره و عمل کرد و خوب سد خودمم همش تحت نظر بود مشکلی نداشتیم از نظر پزشکی 

تا اینکه گفتن برید مرکز ناباروری اونجام همون حرفارو زدن که هردو سالمیم اما خوب سنمون داشت بالا میرفت حرف اطرافیانم دیگه غیر قابل تحمل شده بود چند ماه دارو دادن اما بازم هبچی.تا اینکه خودم پیشنهاد ای وی اف کردم.مراحلشو انجام دادم از داروهای گرون و ویزیتای سنگین تا به تخمک کشی رسید روز عمل دکتر گفت امادگی انتقال نداری باید فریز بشن.دوباره دوماه صبر کردم سیکل بعدی شروع شد هر روز کلی قرص و امپول روزی که رفتم براز تعیین روز عمل دکتر گفت ضخامت دیواره رحمت کمه اگه انتقال ندی بهتره.نمیدونم چه حکمتیه که اینقدر عقب میفته

حالا سه شنبه میرم از اول شروع کنم اما تصمیم دارم فقط همین یبار باشه.به این نتیجه رسیدم همه زندگی بچه نیست با اینکه مهمه اما من الان میتونستم تو شغلم خیلی پیشرفت کرده باشم اما از دستش دادم برای بچه ایی که معلوم نبود قسمتمه یا نه چند سال بلا تکلبفی و تنهایی اینا اشتباهاتم بود تصمیم گرفتم به پیزای دیگه رمدگی فکر کنم  بچه رو از زندگیم کنار بزارم برای خودم زندگی کنم همه چی بچه نیست عقیده ام دارم هیچ چیزیو از حدا نمیسه بزور خواست من عمرمو دنبال یه خواسته بودم که مال من نبود هرماه اضطراب دلهره یاس و نا امیدی میتونستم کار و زندگیمو داشته باشم هم اگه توی تقدیرم رود میومد خودش

مال من گفت هنوز کمه البته طبیعی بود هشت بود اما برای ای وی اف کم بود حالا سه شنبه باز باید برم

نه اتفاقا دیگه استرس ندارم سد شد نشدن نشد من کارای زیادی تو رندگی داستم که بخاطر بچه همه رو تعطبل کردم 

سپردم به خدا هرچی خودش بخواد