قشنگترین بیت شعری که شنیدید رو برام بنویسید...

دارا جهان ندارد، سارا زبان ندارد 

   بابا ستاره‌ای در هفت آسمان ندارد   

   کارون ز چشمه خشکید البرز لب فرو بست    

 حتی دل دماوند، آتش فشان ندارد    

  دیو سیاه دربند آسان رهید و بگریخت   

  رستم در این هیاهو گرز گران ندارد   

   روز وداع خورشید، زاینده‌رود خشکید  

   زیرا دل سپاهان، نقش جهان ندارد    

  بر نام پارس دریا نامی دگر نهادند     

گویی که آرش ما تیر و کمان ندارد    

  دریای مازنی‌ها بر کام دیگران شد  

   نادر ز خاک برخیز میهن جوان ندارد    

  دارا! کجای کاری دزدان سرزمینت 

    بر بیستون نویسند دارا جهان ندارد     

 آییم به دادخواهی فریادمان بلند است  

   اما چه سود، اینجا نوشیروان ندارد   

   سرخ و سپید و سبز است این بیرق کیانی

     اما صد آه و افسوس شیر ژیان ندارد

      کو آن حکیم توسی شهنامه‌ای سراید  

   شاید که شاعر ما دیگر بیان ندارد    

  هرگز نخواب کوروش ای مهرآریایی     

بی نام تو، وطن نیز نام و نشان ندارد

دو مصرع آخرشووو خیلی دوست دارممممم

در غم ما روزها بیگاه شد

روزها با سوزها همراه شد

آره آره 

خیلی قشنگه 

گفته بودی که چرا خوب به پایان نرسید

راستش زور من خسته به طوفان نرسید

چون نامه ی جرم ما به هم پیچیدند

بردند به میزان عمل سنجیدند

بیش از همه کس گناه ما بود ولی

 ما را به ولایت علی بخشیدند

توهمان جرعه ی آبی که نشد وقت سحر بزنم لب به تو وزوداذان روگفتند

چِشم‌خودبَستم‌کِ‌‌دیگَرچِشم‌مَستش‌نَنگَرَم.

ناگَهان‌دل‌دادزَد:دیوانه‌مَن‌می‌بینَمَش'

🤌🤌🤌🤌

من کل اینو حفظم:)

مژده بده، مژده بده، یار پسندید مرا  

    سایه او گشتم و او برد به خورشید مرا      

جانِ دل و دیده منم، گریه خندیده منم    

  یارِ پسندیده منم، یار پسندید مرا   

   کعبه منم، قبله منم، سوی من آرید نماز  

    کان صنمِ قبله نما خم شد و بوسید مرا    

  پرتو دیدار خوشش تافته در دیده من 

     آینه در آینه شد: دیدمش و دید مرا   

   آینه خورشید شود پیش رخ روشن او 

     تابِ نظر خواه و ببین کاینه تابید مرا  

    گوهرِ گم بوده نگر تافته بر فرق فلک

      گوهریِ خوب نظر آمد و سنجید مرا  

    نور چو فواره زند بوسه بر این باره زند  

    رشکِ سلیمان نگر و غیرتِ جمشید مرا  

    هر سحر از کاخ کرم چون که فرو می‌نگرم 

     بانگِ لک الحمد رسد از مه و ناهید مرا  

    چون سر زلفش نکشم سر ز هوای رخ او  

    باش که صد صبح دمد زین شب امید مرا  

    پرتو بی پیرهنم، جان رها کرده تنم  

    تا نشوم سایه خود باز نبینید مرا

هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد

خداش در همه حال از بلا نگه دارد

چو گفتمش که دلم را نگاه دار چه گفت

ز دست بنده چه خیزد خدا نگه دارد

واقعازیبابودمتشکر  

آخ چقد این بیت رو دوست دارمممم:))))

شربتی از لبِ لعلش نچشیدیم و برفت

رویِ مه پیکر او سیر ندیدیم و برفت