هیچوقت پدر و مادرم رو نمیبخشم ..

دوستان من دارم تایپ میکنم لطفا صبوری کنید بنویسم بعد جواب میدم 

تا اینکه وقتی من هفده سالم شد مادرم مجددا ازدواج کرد و بچه دار شد و متاسفانه ازدواجش شکست خورد و شوهرش بعد از بدنیا اومدن بچه اونا رو ترک کرد .

و مشکلات مامانم صد چندان شد من خیلی دلم برای داداش دومیم میسوخت هرگز از کلمه ناتنی استفاده نکردم چون مثل بچم دوسش داشتم 

مامانم زنی عصبی شده بود که تنهای تنها بود همه برای ازدواج دوم و مخصوصا بچه دار شدنش مقصر میدونستنش 

مامانم با همه خانواده ش مجبور شد ترک رابطه کنه و برادر کوچیکمم فوق العاده شیطون بود و مامانمم که کوهی از مشکلات روحی و مالی بود اصلا نمیتونست از بچه خوب نگهداری کنه 

من تا اونجایی که در توانم بود سعی میکردم ازش خوب مراقبت کنم و بهش مهربونی کنم ما در هفته دو روز پیش مادرم بودیم .

بعد جمعه ها که برمیگشتیم اون بچه همش گریه میکرد و بی قرار بود و بهونه ما رو میگرفت مادرم افسردگی شدید گرفت روی برادرمم خیلی تاثیر گذاشت 

من از بچگی همیشه با خودم میشماردم که کی بزرگ میشیم و راحت میشیم دقیقا زمانیکه میخواستم کنکور بدم و تقریبا بزرگ شده بودیم همه چی از اول شروع شده بود . همیشه من میگفتم چیزی نمیخوام و از خواسته هام به نفع برادرم میگذشتم که اون دفتر و کیف و لباسای بهتری داشته باشه میگفتم از دو نفر یک نفرمون غصه بخوره بهتره تا هر دومون غصه بخوریم میگفتم اون کوچولوتره بیشتر دلش مامانمون رو میخواد بذار حداقل مثلا کیف مدرسه ش نو تر از من باشه 

خلاصه تازه داشت مدرسه و این چیزامون تموم میشد که تمام این بدبختی ها تازه خیلی بیشتر برای داداش جدیدم شروع شد 

خلاصه بماند که در طول هفته که پیشش نبودم چقدر اشک میریختم لباساش رو میاوردم بغل میکردم و گریه میکردم میگفتم اون الان بمن نیاز داره، مامانم حوصله ش رو نداره بغلش کنه باهاش بازی کنه و .. 

پیر شدم تا اون بزرگ شد چون در خیلی مواقع اصلا از دست ما کاری برنمیومد با اون شرایط سختی هم که داشت الان خیلی مشکلات روحی و عاطفی داره ، مامانمم کاملا از بین رفته و دچار بیماری شدید روحی شده

از بچگی به خودم میگفتم من هرگز ازدواج نمیکنم و بچه دار هم نمیشم، چون بچه ها همیشه باید سختی بکشند و گناه دارند، وقتی پیش بابامون بودیم خانواده پدرم( عمو عمه ها مادربزرگ و ..) خیلی بدی مامانم رو میگفتند و چون ما همیشه تو دست و پای اونا بودیم من جرات طرفداری از مامانم رو نداشتم 

و وقتی هم پیش مامانم بودیم خانواده مامانم به خون بابام تشنه بودند 

مامان و بابامم هم که از هم متنفر بودند و هر موقع میخواستند منو دعوا و تنبیه کنند میگفتند لنگه مامانت بی شعوری یا عین بابات نفهمی