از پسرم بدم میاد

بنظرم کساییکه ب زخمت نمک میزنن بجای راهنمایی آزارت میدن جوابشونو نده 

مرحم بشم رو زخم کسی که زخم شده تو جون یه بچه؟

شما مادر نشدید طبیعی هست که به هیچ وجه شرایط ایشون رو درک نمیکنید

باشه تو خوبی

اینم از طرز صحبتش.من بهت پیشنهاد میکنم بری میش رواندرمانگر حرفه ای.این طرز رفتارت اصلا درست نیست.نه بخاطر بچه ت بخاطر آینده ی خودت.خودتو درست کن که حوصله ی یه توجه به به بچه رو داشته باشی‌ذات بچه توجه طلبیه.معلومه نادیده ش گرفتی که انقد دنبال توجه میگرده.معلومه گرفتار اضطراب شده که از تنها خوابیدن میترسه.میخوای دردودل کنی میفهمم ولی اون بجه شمارو نزاییده شما بامیل و اختیار خودت زاییدیش

ببین خواهر گلم فقط مشاور میتونه کمکت کنه اینجا همه ی ما ممکنه از تو شرایطتمون بدتر باشه ولی سیس روانپزشک به خودمون بگیریم

وای بسه مادرهای نمونه و بچه مدرسه ای ها

این خانم مگه رباته که همیشه سرحال باشه و محبت کنه

گاهی خودشم نیاز به توجه و محبت و از همه مهمتر تنهایی و تفریح  بدون بچه داره

قرار نیست چون بچه داره که خودش را فدای همه جیز کنه

با همین افکارتون هست که جامعه زنان ایران دارای آمار افسردگی بالایی هست

عزیزم بچه را ببر مهد صبح تا ظهر هیجان و انرژیش تخلیه بشه

عصرها هم ببر پارک یا غروب همراه باباش بفرستشون یکم بیرون یکم ریلکس کن یه دوش آب گرم بگیر یه قهوه بخور تا نیستن

بهتره شوهرت تو پذیرایی بخوابه بچت که تو تخت شما خوابید شما هم برید پیش همسرتون تو پذیرایی یا کلا بچه را  بعد خواب ببرید تو اتاق خودش

لطفا فقط برو مشاوره تا بدونی چیکار کنی....زندگی رو نه به خودت و نه به اون طفل معصوم تلخ نکن...

چیزی که طبیعیه اینه که وقتی خودت میگی افسردگی دارم خودت میگی‌حوصله ی توجه کردن به یه بچه رو ندارم پس من آمادگی‌مادر شدن ندارم.نه اینکه بخاطر وجود داشتنش طلبکارش باشم.اینجوری که ایشون تعریف کرد اضطراب و افسردگی خودشو به اون بجه هم منتقل کرده و تا چندسال بعد یه آدم با مشکلات خودش تحویل جامعه داده.این آدم قربون صدقه و همدلی نمیخواد.این آدم یکیو میخواد که جدی بهش بگه مشکل از توعه.توباید بری دنبال درمان

خب از اول باید جدا میخوابوندیش یعنی از 6ماهگی به بعد مینذازی تقصیر بگه 5ساله