من اکثر روزا خونه ام با کسیم در ارتباط نیستم که بخوام غیبت کنم یا ...
کلا راهی واسه گناه کردن پیش روم نیست اما احساس می کنم هر روز دارم گناه بزرگی م یکنم چون دلم سنگ شده نمازامو اول وقت نمی خونم با خلوص نمی خونم تعقیبات نمی خونم
مستحبات بجا نمیارم فقط دولا راست میشم از سر عادت
در صورتی که تا چند سال پیش با عشق نمار می خوندم تعقیبات می خوندمو لذت می بردم
دعا می خوندم
گریه می کردم
استغفار می کردم ذکر می گفتم خلاصه حال خوبی داشتم اما الان...
متاسفانه دیگه اینجوری نیستم
احساس می کنم چون شاکر نیستم چون زیبایی ها رو نمی بینم و فقط نشستم فکر می کنم ببینم چی کمبود دارم اونو بزرگ می کنم مدام بهش فکر می کنم و گریه و زاری
اصلا دیگه از نماز لذت نمی برم
می دونم گناه دیگه ای نمی کنم چون شرایطشو ندارم 24 ساعته تو خونه ام فقط گاهی به همسری غر می زنمو دلشو میشکونم همین
چیکار کنم شاکر خدا باشم؟
چیکار کنم حال خوب پیدا کنم؟
از کجا شروع کنم؟
چطور ادامه بدم؟
کلا راهی واسه گناه کردن پیش روم نیست اما احساس می کنم هر روز دارم گناه بزرگی م یکنم چون دلم سنگ شده نمازامو اول وقت نمی خونم با خلوص نمی خونم تعقیبات نمی خونم
مستحبات بجا نمیارم فقط دولا راست میشم از سر عادت
در صورتی که تا چند سال پیش با عشق نمار می خوندم تعقیبات می خوندمو لذت می بردم
دعا می خوندم
گریه می کردم
استغفار می کردم ذکر می گفتم خلاصه حال خوبی داشتم اما الان...
متاسفانه دیگه اینجوری نیستم
احساس می کنم چون شاکر نیستم چون زیبایی ها رو نمی بینم و فقط نشستم فکر می کنم ببینم چی کمبود دارم اونو بزرگ می کنم مدام بهش فکر می کنم و گریه و زاری
اصلا دیگه از نماز لذت نمی برم
می دونم گناه دیگه ای نمی کنم چون شرایطشو ندارم 24 ساعته تو خونه ام فقط گاهی به همسری غر می زنمو دلشو میشکونم همین
چیکار کنم شاکر خدا باشم؟
چیکار کنم حال خوب پیدا کنم؟
از کجا شروع کنم؟
چطور ادامه بدم؟
