شما بگین من درست می گم یا نه؟

درسته منم تا جایی که بشه سعی می کنم این حس های منفی رو بچم ازم دریافت نکنه

واقعا حس می کنم این قضیه صحت داره 

دعا کن من هیچ وقت محتاج این جور آدمها نباشم

اینو الان خوندم جالب بود

قاسم زندگی تان را پیدا کنید

قدیم‌ها یک کارگر عرب داشتم که خیلی می‌فهمید. اسمش قاسم بود.‌ از خوزستان کوبیده بود و آمده بود تهران برای کارگری. اول‌ها ملات سیمان درست می‌کرد و می‌برد وردست اوستا تا دیوار مستراح و حمام را عَلم کنند. جنم داشت. بعد از چهار ماه شد همه‌کارهٔ کارگاه: حضور و غیاب کارگرها، کنترل انبار، سفارش خرید. همه چیز. 

قشنگ حرف می‌زد. دایرهٔ لغات وسیعی داشت. تن صدایش هم خوب بود، شبیه آلن دلون. اما مهم‌ترین خاصیتش همان بود که گفتم: قشنگ حرف می‌زد.

یک بار کارگر مُقّنیِ قوچانی‌مان رفت توی یک چاه شش‌متری که خودش کنده بود. بعد خاک آوار شد روی سرش. قاسم هم پرید به رئیس کارگاه خبر داد. .رئیس کارگاه رنگش شد مثل پنیر لیقوان. حتی یادش رفت زنگ بزند آتش‌نشانی. قاسم موبایل رئیس کارگاه را از روی کمرش کشید و خودش زنگ زد. گفت که: «کارگرمان مانده زیر آوار.» خیلی خوب و خلاصه گفت. تهش هم گفت: «مقنی‌مان دو تا دختر دارد. خودش هم شناسنامه ندارد. اگر بمیرد دست یتیم‌هایش به هیچ جا بند نیست.» 

بعد قاسم رفت سر چاه تا کمک کند برای پس‌زدن خاک‌ها. خاک که نبود! گِل رس بود و برف یخ‌زدهٔ چهار روز مانده. تا آتش‌نشانی برسد، رسیده بودند به سر مقنی. دقیقاً زیر چانه‌اش. هنوز زنده بود. اورژانس‌چی آمد و یک ماسک اکسیژن زد روی دک‌وپوزش. آتش‌نشان‌ها گفتند چهار ساعت طول می‌کشد تا برسند به مچ پایش و بکشندش بیرون. چهار ساعت برای چاهی که مقنی دوساعته و یک‌نفره کنده بودش!

شاید 

نه گله کردم نه توقع 

به این اعتقاد دارم که نباید بین بچه هاشون فرق بزارن 

من اگر از اوناش بودم که همون شبانه برده بودم گذاشته بودم درب خونشون بچرو 

خودم نگه داشتم 

ما کم تعطیلی نداشتیم تو این چند سال همرو خودم نگه داشتم و یکبار هم توقع نکردم 

ولی بالاخره تبعیض حدی داره