سرنوشت واقعی + اتفاقی عجیب از یه فالگیر یا دعانویس یا شایدم جن😓ترسو ها و باردارا نیایید🙏

چند وقت بود داداشم با زبون بی زبونی میگفت که میخوام خونمو از این شهر ببرم اوایل مادرم میگفت مامان جان شما که ماشین داری از اینجا تا محل کار خانومتم که راهی نیست راحت میتونی رفت و آمد کنی اینکارو نکن من جونم به جونت بستست نمیتونم ازت دور بشم تو بری من میمیرم و به جایی رسید که مادرم مریض شد بدجور ولی این رفتارای سرد و نیومدنشون به خونه شون ادامه دار شدالبته داداشم چون شغلش آزاد بود و کارش نزدیک خونه بود گاهی اوقات تومحل دیده میشدیه روز که ما مدرسه بودیم دیده بود که وقت نهار داداشم اومده و رفته خونه عموم که همسایه مونه میره میبینه داره چایی و نهار میخوره بهش میگه نمیدونی که من بدون تو لقمه غذا از گلوم پایین نمیره الانم هر روز نهارم آماده است ساعت اومدنتو میدونم همش چشم به راهم بیایی میبینم نمیایی الان میفهمم که میایی اینجا غذا میخوری چرا نمیایی خونه خودمون میگه منکه میدونم بخاطر اینکه منو از رفتن منصرف کنی تو غذام دعا می‌ریزی من دیگه اونجا نمیام چیزی نمیخورم مامانم دلش میشکنه گریه میفته و میگه عیب نداره میخوای خونتو ببری ببر ولی قبلش به من خبر بده که من اون روز خونه نباشم که نبینم رفتنت از اون خونه مثل جداشدن روح من از تنمه ومیذاره میاد خونه داداشم هم میره و دیگه تا مدتها نمیاد حتی سرکارشم نمیومد

هيچ وقت اون روزا و اون حال و روز خراب مامانمو یادم نمیره البته 16سالم بود و همه چیز رو می‌فهمیدم ولی خب کاری از دستم برنمیومد 

یه روز تازه از مدرسه اومده بودم منتظر بودم مامانم برامون غذا بیاره که دیدم در حیاطمون در میزنن آیفون نداشتیم مامانم گفت تا برات غذا میکشم برو ببین کیه رفتم دم در دیدم دوتا خانوم دوره گرد هرکدوم یه بقچه بزرگ وسایل پشتشونه دم در حیاطمون وایستادن

اوج گرمای تابستونم بود اون خانومه که یه خورده چاق تر بود و وسایل بیشتری رو پشتش بود بهم گفت خاله مامانت هست گفتم آره گفت برو بگو دوتا خانوم لباس آوردن میفروشن میگه ارزون میدیم دست فروشیم لباس نمیخواد گفتم باشه رفتم پیغومو به مامانم رسوندم مامانم گفت برو بگو نه گفته نمیخوایم درو هم محکم پشت سرشون ببند دزد نباشن یه وقت با ترس و لرز اومدم برم بهشون بگم دیدم اومدن روی ایوون خونمون نشستن حقیقتاً هم عصبانی شدم که بی اجازه اومده بودن هم خیلی ترسیدم نفهمیدم چجور خودمو انداختم تو خونه که به مامانم بگم اومدن تو حیاطن

مامانم خیلی عصبی شد وقتی فهمید بی عقلی کردم درو باز گذاشتم که تونستن بیان تو حیاط خودش اومد تا بهشون بگه که چیزی نیاز نداره که خانومه گفت عیب نداره خواهر اگه چیزی هم لازم نداری هوا گرمه راهمون دوره بهمون یه لیوان آب سرد بده بخوریم میریم مامانم رفت آب آورد آب که خوردن دیدم برای رفتن این پا و اون پا میکنن حالا منو مامانمم منتظر وایستادیم که اینا بلندشن برن که یهو همون زنه چاقه برگشت به مامانم گفت چقدر چهره ات غمگینه خیلی درد بزرگی رو دلته نه حتی از یتیمی و بی کسی و غم بی مادری که کشیدی هم غم دوری فرزند سخت تره نه😢🙂