نادانی و ازدواج

ما کتاب میخونیم که یاد بگیریم مشکلاتمونو چطوری حل بکنیم، نه اینکه با حرف هایی که تو کتاب ها نوشته شده بدتر خودمونو توی دردسر بندازیم... من از بچگی یادمه پدرم کتاب میخوند و خودمم کتاب خوندن رو یاد گرفتم و قبل ازدواج چون میدونستم فرهنگ منطقه ای که توش زندگی میکنم چطوریه، علاوه بر کتابهای رمان و قصه و... کتابهایی برای زمان ازدواج خریدم و خوندم یا از کتابخونه قرض گرفتم... واسه سنم زیاد بود یکسری هاش و گذاشته بودم که به موقع اش بخونم ولی اونائیش که خونده بودم واقعا کمک کننده بود، تا حد زیادی و گاهی هم کتاب کافی نبود و باید یه چیزایی رو خودم تجربه میکردم و جدید بودند... بعدا واسه بچه داری هم کتاب خریدم و خوندم و راضی ام از این سبک زندگی، کلا همه چیز رو میخونم و بررسی میکنم و اگر به نظرم چیزی خوب بود قبول میکنم ولی لازم نمیبینم تک تک حرکاتم رو از روی کتابها پیش ببرم، زندگی واقعی گاهی چیزایی برامون داره که مطابق با نوشته های توی کتابها نیست...

كتاب براي تغيير كردنه

نه براي وفق دادن خودمون با ناهنجاري ها و رسوم هاي غلط و زننده

مني كه بالاي ٥٠٠.٦٠٠ كتاب خوندم كاملا درك كردم كه كتاب براي دردسر ساختن نيست براي جهان بيني و رشد كردن افكارمونه نه اينكه ياد بگيريم چطوري تو حصار و زندان زندگي كنيم

و خودمونو گول بزنيم كه بايد با رسم بد سازش كرد

كتاب تربيت فرزند اولين موردي كه اشاره ميكنه اينه بچه ها بايد از قيد و بند شرط هاي ازار دهنده و افكار غلط دور باشن نه اينكه اونارم عادت بديم بد زندگي كنن

کتاب برای تو دردسر انداختن نیست اما بعضی کتابها برای بعضی آدم ها مناسب نیست و ضرر داره...

بعضی پرنده ها و حیوانات هم اگر آزاد بشند تو طبیعت احتمال اینکه توسط بقیه ی پرنده ها و حیوانات کشته بشن یا از سرما و گرمای زیاد و بی غذایی بمیرند زیاده... جای فنچ و مرغ عشق خانگی وسط جنگل نیست، جای اونا تو باغ پرندگان و محیط های کنترل شده امن تره...

فرق هست بين حيوان و انسان

تمام حيوانات جاشون توو طبيعت و جنگله طبق قانون طبيعت

ميمونه يسري حيوانات كه دستكاري ژنتيكي شدن كه اين حيوونا هيچجا جا ندارن و به اجبار ميشن پِت  و بعنوان حيوون خونگي

انسان قدرت تفكر و تصميم و اراده داره كه با گذشت زمان پيشرفت ميكنه و رشد ميكنه درجا زدن مختص انسان نيست

الان میشه طبق گفته شما پیروز رو آزاد کرد تو دل طبیعت و تو جنگل؟ خب میمیره اون بیچاره... آدما هم گاهی همین میشند...اگر پدر و مادرا به بچه هاشون اجازه هر کاری رو بدند، گاهی بچه ها ممکنه بر اثر بی تجربگی یک کارایی بکنند که آیندشون خراب بشه و یه مشکل  خیلی بزرگ براشون پیش بیاد...

مثلا بچه ای که خیلی عاشق وسایل خطرناکه، نمیشه آزادش گذاشت که بره با اونا بازی کنه... با وسایل امنی که پدر و مادرش در اختیارش میگذارند میتونه بازی کنه، اما با وسایل خطرناک نه... حالا بچه ممکنه خیلی هم از دست والدینش ناراحت بشه، اما واقعا پدر و مادر دلسوز چیزی که بر اساس تجربه و دانشش فکر میکنه بده به بچه اش نمیده و به قیمت ناراحت شدن بچه اش هم جلوش رو میگیره...

هزاران گونه از حيوانات منقرض شدن كه هدف طبيعت بوده

و هزاران گونه هم بخاطر ادمايي كه مداخله ميكنن توو هرچيزي منقرض شدن

ما بچه دار نميشيم كه بهشون امر و نهي كنيم و محدودشون كنيم و تعيين تكليف كنيم….

ما نميتونيم با فكر كردن به اينكه يوقت انتخاب غلط ميكنه بندازيمش توو يه رابطه اي كه وقتش نيست صرفا براي اينكه پاگيرشون كنيم

قطعا كسي كه بياد سراغ يه دختر بچه ١٤.١٥.١٦ ساله ادم درستي نيست و بخاطر انحرافات جنسيش دست ميذاره رو يه دختر بچه و اون ادم خودش يه چاه و زنجيره براي دختراي كم سن كه انقدر بخودشون اعتماد نداشتن تا صبر كنن تا سن مناسب ازدواج

عزیزم فکر میکنم اشتباه متوجه شدی... اینجا اجباری در کار نیست... اولا که از دختر نظرشو میپرسند و دخترا به زور اجبار ازدواج نمیکنند، بعدشم عادی درسشون رو میخونند تا هر مقطعی که بخوان، این دیگه بستگی به روحیات دختر داره که تا کجا بخواد ادامه بده، اما من ندیدم مثلا یکی که عقد میکنه و اسمش میره تو شناسنامه یه پسری، بعدش نیاد مدرسه... همه میان و اگر مثلا بخوان متاهل ها رو بفرستند مدرسه شبانه، مدیر باید مدرسه رو تعطیل کنه کلا چون مثلا واسه سال های آخر دبیرستان تک و توک دختر مجرد وجود داره تو مدرسه... بعدشم وقتی دختری ۱۴-۱۵-۱۶ ساله است، احتمالا داماد هم ۲۱-۲۲-۲۳ هست و من اختلاف سنی بالای ۱۰ سال یا حدود ۱۰ سال خیلی کم میبینم، معمولا هم پسر و هم دختر از نظر سنی به هم نزدیک اند ولی چون سنشون کمه، پدر و مادرا کمک میکنند تا زندگی هاشون سر و سامون بگیره...

سن ازدواج کلا پائینه و قضیه کودک همسری اونم به اجبار والدین نیست... اونی هم که دختر کم سن و سال میگیره، احتمال زیاد خودشم سنش کمه...

عزيزم قبلتر هم گفتم اين معضل هاي اجتماعي مثل كودك همسري دومينو وار باعث اسيبه

يعني دخترهارو جوري تربيت ميكنن كه اگه سنشون از ٢٠ بگذره احساس بي مصرف بودن و اضافي بودن ميكنن و مغزشون جوري طراحي شده كه فكر ميكنن باايد توو سن پايين ازدواج كنن

اصولا يكي در ميون تحصيلات دانشگاهي هم ندارن 

عزیزم پسر خوب در شان دختر ۲۵ ساله به ندرت پیدا میشه اینجا... قضیه این نیست که دختر بعد اون سن مشکل داره یا... قضیه اینه که بیشتر پسرهایی که اهل زندگی اند، همون سنین کم با دخترای کم سن ازدواج میکنند و نه واسه پسر ۳۰ ساله راحت همسر گیر میاد، نه واسه دختر ۲۵ -۲۶ ساله... همه مورد خوبا ازدواج کردند و تک و توک مجرد باشرایط خوب هستند و اون دختر یا پسر خوب احتمالا باید از معیارهایی که قبلا داشته کوتاه بیاد تا بتونه با یکی که خیلی هم به دلش نیست ازدواج کنه... البته شاید هم خوشبخت بشند، اما دایره انتخاب با افزایش سن خیلی میاد پائین...

شايد توو روستاي شما اينطوره عزيز

ولي دختر ٢٥ ساله هنوز اوج جوونيشه

و قطعا اون انتخاب و درك و شعوري كه يه دختر ٢٥ ساله داره براي ازدواج يه دختر بچه نداره….

و معمولا ادمايي كه دست رو بچه ميذارن هدفشون اينه اون بچه رو اونجور كه خودشون ميخوان كنترل كنن و تربيت كنن 

و سخت ميشه يه دختر بالاي ٢٠ كه تحصيل كردس و گاها مستقلو تبديل كرد به يه ادمي كه خودشون ميخوان….

من تهرانم

بهترين و موفقترين ازدواج ها توو سن هاي بالاي ٢٠ و بعد تحصيلاتشونه كه بهم احترام ميذارن و اعتماد دارن نه اينكه رو انگشت بچرخونن زنه رو

اما آمار طلاق تو کلان شهر ها نشون میده که چندان هم افراد انتخاب های خوبی نمیکنند با وجود سن بیشتر و تحصیلات بیشتر...

مگر اینکه بخوای بگی بیشتر اونایی که تو کلانشهر ها هم ازدواج کردند و طلاق گرفتند زیر ۲۰ سال بوده ازدواجشون... آیا اینطوریه؟

شاید تو شهری مثل تهران یه دختر بدون تحصیلات دانشگاهی تو سری خور باشه و احترام اجتماعی نداشته باشه ولی اینجا کسی که سیکل و دیپلم یا حتی کسی که کمتر هم داشته باشه قابل احترامه و کسی تحقیر نمیکنه دیگران رو برای این موضوع و راستش بیشتر واسه خانوما تحصیلات شوهرشون مهمه... اینجا احترام اجتماعی بیشتر بستگی به میزان شرکت تو فعالیت های عمومی شهر داره و معیار ها کمی با تهران متفاوته...

و در بیشتر مواقع رو انگشت چرخوندنی هم در کار نیست، اینجا اکثر دخترا پشتیبانی پدر و مادرشون رو دارند قبل و بعد از ازدواج چون پدر و مادر تو انتخاب مناسبترین همسر برای دخترشون خیلی راهنمایی میکنند بچشون رو... 

و البته دیده های ما نشون میده کودک همسر ها اراده کافی ندارن حق تحصیل و تفریح ندارن اجازه استقلال ندارن

همه جای دنیا دختر و پسر حمایت خانواده هارو دارن

فقط توو خانواده های فهیم متوجه هستن ک دختر باید وقتش ازدواج کنه دوره کودکی و نوجونی وقت ازدواج نیست

اما خب اینطور ک شما گفتین بنظر میاد اونجا خانواده ها به دختراشون اعتماد ندارن و دخترا خودشونم ب خودشون اعتماد ندارن....

طلاق در هر شرایطی ممکنه اتفاق بیفته ولی اونی که با فکر و عقل و زمان مناسب ازدواج کرده بود اسیب کمتری میبینه تا دختر بچه ای که طلاق میگیره

عزیزم مشکل شما اینه که فکر میکنی یک طرف قضیه کودک هست و طرف دیگه یه فرد ۱۰-۲۰ سال بزرگتر...

نه عزیزم قضیه اینجوری نیست که فکر میکنی و من هرچی هم برای شما توضیح بدم متوجه نمیشی، شما خودت باید یه مدت اینجا باشی و ببینی شرایط رو تا بفهمی چطوری اینجا این اتفاقاتی که میگی نمیوفته یا کمتر دیده میشه...

نه متوجه شدم معمولا يا ١٠.٢٠ سال بزرگترن يا ٣.٤ سال مثلا

ولي اينكه سن پسره نزديك به سن دختر باشه بازم اين موضوع كه اون دختر يه كودكه تغيير نميكنه

خب ما اینجا کسی که آمادگی خودشو واسه ازدواج اعلام میکنه به خانواده اش رو کودک حساب نمیکنیم و تمایلاتشون رو به رسمیت میشناسیم... البته ممکنه دو سه سال اول واقعا طرف سنش کم باشه و آمادگی های لازم رو نداشته باشه که خب هر خانواده میدونه بچش چطوریه، وقتی حس کنه پسرش یا دخترش فعلا آمادگی ازدواج نداره، یا با مشورت با بچشون یا بدون مشورت باهاش کلا خاستگار راه نمیدن و برای پسر هم خاستگاری نمیرن؛ مثلا دختری که هنوز پریود نشده، و خاستگار داره، معمولا حتی بهش نمیگن که خاستگار داره و پدر و مادرش با مشورت با هم جواب منفی میدن یا اگر خیلی پرو پا قرص باشه خاستگار میگن چند سال صبر کنه تا بعد اجازه خاستگاری بدن (و نظر دخترشون رو هم بپرسند که آیا میخواد الان و با این فرد ازدواج کنه یا نه)... معمولا که خانواده پسر هم ۲-۳ سال صبر نمیکنند و جای دیگه میرن و پسر ازدواج میکنه با یکی دیگه اما ممکنه اگر کسی اینقدر صبر کنه هم باز موقع خاستگاری و صحبت های دو نفره، دختر و پسر خودشون به توافق نرسند و قضیه به ازدواج ختم نشه... مثلا فکر کنید یه دختر ۱۳-۱۴ ساله که هنوز پریود نشده، باهاش راجع به ازدواجش مشورت نمیشه و پدر و مادرش اولین خاستگارش رو رد میکنند و پسر میره با یه دختر ۱۶-۱۷ ساله ازدواج میکنه...و بعد چند سال که دختر به سن مناسبتری میرسه باز خانواده اش خاستگارهای جدیدش رو با خاستگار قبلی ها مقایسه میکنند و این دختر تو سن ۱۳-۱۴ سالگی ازدواج نمیکنه ولی پدر و مادرش اگر تا ۲۰ سالگی بخوان بدون مشورت و با سختگیری زیادز همه خاستگار های دخترشون رو رد کنند، یا دختر خودش به همه جواب منفی بده و خاستگار راه نده و ازدواج نکنه، بعد ۵-۶ سال خوش و خانوادش ممکنه ببیند اون پسرایی که مثلا به خاطر خونه و ماشین نداشتن ردشون کردند و نه به خاطر موارد اخلاقی و... الان خونه دارند یا ماشین ولی خاستگارهای جدیدی که برا دخترشون میان هنوز همونجور بدون خونه و ماشین اند و یا مثلا اگر خونه و ماشین دارند جای دیگه ای با هم به توافق نرسند و مثلا طرف و خانواده اش مجبور میشن از یکسری معیارهاشون کوتاه بیان و به اولین مورد با شرایط متوسط اجازه خاستگاری بدن، و اگر خوش شانس باشند و تو خاستگاری به توافق برسند ازدواج میکنند و اگر به توافق نرسند هم دختر خیلی اعتماد به نفسش میاد پائین که چرا حتی این مورد متوسط هم واسه من کلاس گذاشت و ای کاش با همون مورد های قبلی ازدواج میکردم...

خلاصه  که باید اینجا و تو این شرایط باشید تا درک کنید چطوری با اینکه سن طرف کمه، مصداق یه کوک همسر تحت سلطه مادر شوهر نیست و احساس استقلال و پیشرفت داره و نه احساس بدبختی و...