من مجردي كارمند بودم
همسرمم دنبال دختر شاغل بودش
خودمم روحيه م جوري بود نميتونستم خونه بمونم حس پوچي داشتم.
الانم كه تا خرخره تو قسطيم وام گرفتيم.
بعد ازدواج تنبل شدم دلم نميخاد برم سركار
دلم ميخاد صبحا بخوابم
به خونه زندگيم برسم
با ارامش اشپزي كنم
با لذت خونمو تميز كنم
غذا مونده نخوريم
هميشه خسته نباشم
اصلا نميرسم به كارام همش خسته م
شبا نميتونيم يه راحت خونه خانوادهامون بريم از استرس اداره
بچه نداري ايني بعدش چي ميشي پس !
فقط معیار همسرت🤕🤣
ی کیو استخدام کن اشپزی کنه
منم دوس ندارم شاغل باشم..ولش کردم..
ان شاءاله اقساطت تموم شد نرو دیکه
تجربه ثابت كرده خونه نشستن اولش فقط خوش ميگذره بعدش اعصاب آدم نميكشه يكنواخت ميشه
بچه هم داری؟ بدون بچه و حتی ی بچه که سر کار رفتن اونقدا سخت نیست
برعکسی
حالا من به زور گذاشتم بعد ازدواج کارمو ول نکنم
هرجوریه سعی میکنم نگهش دارم
از استقلالی که داری لذت ببر برای یه خانم خیلی مهمه مستقل باشه
واقعا درکت میکنم اما چیزی که همسرت دیده و برنامه ریزی کرده شغلت بوده:(
اگه اون درک میکنه خب نرو سرکار
ولی کار کردن خوبه. من الان دنبال کار میگزدم. انقدر تو خونه موندم دیگه با لذت آشپزی نمیکنم. تنبل شدم. به نظرم سر کار بری بهتره. استقلال مالی هم داری. تو خونه زیاد بمونی حوصلت سر میره. نمیشه ساعت کارتو کمتر کنی؟
تا بچه نداری برو چیه بمونی خونه
برا خودت سختش کردی منم شاغلم ولی برا زندگیم تلاش می کنم هر سختی رو به جون میخرم فقط مستقل باشم کارامم همیشه شب انجام میدم غذا هم نصفه نیمه درست می کنم ظهر اومدم آمادش می کنم
منم دقیقا مثل شما بودم یه مدت سر کار نرفتم اولاش خیلی خوب بود همه چی عالی ولی کم کم افسرده شدم اگه میتونی یه مدت نرو یه فاصله بنداز
