دلم برا کسایی که خودشون دارن زندگیشونو نابود میکنن میسوزه
برا کسایی که نامزدشون ،شوهرشون یا هر کسی محدودشون میکنه ولی نمیفهمن
( اونایی که دوس پسرشون محدودشون میکنه و هیچ حرکتی نمیکنن که جدا هستن ، اونا واقعا احمقن!)
اجازه درس خوندن بهشون نمیده ، اجازه ندارن لباسی که دوست دارنو بپوشن ، اجازه ندارن رنگ مو و رنگ ناخنی که دوس دارنو داشته باشن ، اجازه بیرون رفتن ندارن ، اجازه ندارن پوششی که خودشون دوست دارنو داشته باشن
اجازه ندارن یک کلمه حرف با یک شخص مذکر بزنن
جدا از اینا طرف کلی تحقیرشون میکنه ،کلی ایراد میگیره و خیلی کارای دیگه ولی باز هم میگن دوسش دارم !
یک نفر ممکنه زندگیش بخاطر کارای بقیه خراب بشه،یا ندونه که طرفش ادم بدی هس و زندگیش خراب بشه ولی اینا میدونن طرفشون مشکل داره ولی حاضرن تو محدودیت زندگی کنن اما طرف پیششون باشه
دلیلشونم برا ادامه دادن اینه که میگن دوستش دارم ، حتما اونم دوستم داره که بهم گیر میده !
بعضی وقتا با خودم فکر میکنم اصلا چرا ذهنم درگیر ایناس؟
وقتی خودشون ارزشی برا خودشون قائل نیستن من چرا نگران باشم؟
اما دلم نمیخواد همجنسام انقدر تو سری خور باشن !
حتی اگه یک نفر هم بفهمه که زندگیش داره نابود میشه و خودشو نجات بده خیلی خوبه ...
برا خودتون ارزش قائل باشید
نگید زندگی مشترکه و باید ب سلایق هم احترام بذاریم
زندگی مشترک یه چیز دیگه اس
رنگ ناخن و لباس و مدل روسری مربوط به زندگی شخصی خودتونه نه زندگی مشترک !
کاش اینو بفهمیم
