فکر میکنم من ناخواسته ترین آدم روی زمینم.... تو ۱۳ سالگی بابام به زور شوهرم داد چون دختر نمیخواست و ما سه تا خواهر بودیم تا الان که ۲۲ سالمه همه چیو تحمل کروم سرکوفت خانواده شوهر و ..... بچه ها امشب به آخرش رسیدم. با شوهرم دعوام شد و چندین بار بهم گفت برو... بخاطر پسرم این چند سالو موندم... هیشکی ندارم که بهش پناه ببرم.... چیکار کنم... من هیچ تکیه گاهی ندارم. من....
از خدا میخوام خودش عمرمون پایان بده... دوس ندارم خودکشی کنم... هر بدبختی که فکر کنین کشیدم. هر حرفی که بوده خوردم... ولی الان اینقدری حالم بده که فقط مرگ آرومم میکنه
ماهایی که تو سن کم ازدواج کردیم و هیچ هنری نداریم و هیچ تحصیلاتی محکوم به سکوتیم چون پشتوانه ای یا خانواده ای که بهش تکیه کنیم نداریم😑😑
منم بدتر از تو ،،،تنها نیستی ،،،،
زنای ایرانی هشتادرصدشون هیچ تکیه گاهی ندارن
هیچی دیگه باید بسازی ،،،،،،،خانواده آت که از سیزده سالگی شوهرت دادن صدرصد حمایتت نمیکنن،،،،
بچه ها به نظرتون جایی ۶ست واسه نگهداری از زنای تنها و بی کس؟؟ من نمیتونم این خانواده و زندگی رو تحمل کنم....
عزیزم نا امید نباش
سعی کن یکاری پیدا کنی بتونی مستقل بشی
منم با اینکه مَرد هستم بار ها از این فکرا میاد تو سرم
اما به بچتون فکر کنید
منم بخاطر بچه ها میخوام زندگی ادامه داشته باشه
وگرنه خیری توش ندیدم
من که سنم رفته بالا اما شما که ۲۲ سالته میتونی تلاش کنی
نمیدونم شرایط ادامه تحصیل داری یا هنری یاد بگیری که خودتو مشغول کنی
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
