بچهها بنظرتون نمایش اون حجم از بدبختی (چه از لحاظ مشکلاتمون و چه از لحاظ ظاهر زندگی) و دروغگویی، توی مجامع بینالملل کار درستیه؟ اصلا بنظرتون خارجیا که این فیلمو میبینن فکر میکنن ما ایرانیا همه دروغگو هستیم و سطح زندگیمون همونجور هست؟ بنظرتون کار درستیه که مشکلاتمون رو نشون خارجیا بدیم؟
الان شما فیلم از محله های فقیر نشین پاریس ببینی، فکر می کنی همه فرانسوی ها بدبخت هستن؟ اینا تبلیغات ...
اخه پاریس ی شهر شناخته شده تو کل دنیاست ولی ایران رو خیلیا نمیشناسن واغلب اوناییم که میشناسن تصور خوبی ندارن ازش
اگر فکر کنم بحث کردن با یک کاربر به جایی نمیرسه جواب نمیدم. بنابراین این جواب ندادن رو کم آوردن درنظر نگیر دوست عزیز. تا زمانی که حرفات عاقلانه باشه به نظرم لایق گفتگو هستی. هرجا هم فکر کردی من دارم اشتباه حرف میزنم با دلایل منطقی من رو مجاب کن. من با کمال میل عذرخواهی می کنم. با کاربرای کم سنی که خودشون رو عقل کل میدونن که کلا بحث نمیکنم چون همین نشونه ی بی عقلی شونه.
من واقعا واسم سواله پخش کردن همچین فیلمی برای خارجیا و نشون دادن بدبختی و دروغگویی خودمون به اونها ک ...
نه قطعا درست نیست چون خود رسانه های خارجی به اندازه کافی ایران رو یک کشور بدبخت نشون میدن و با اینکه اصلا تو ایران جنگ نیست و امنیت خوبی داره مردم دنیا فکر میکنن یک کشور مثل سوریه و عراقه و جنگ زده هست
اتفاقا اقای فرهادی ایده و داستان و حتی فیلم نامه رو از یک مستند دزدیده و الان هم ابرو و جایگاهش رفت زیر سوال
ما دخترهای غمگین شانزده ساله ای بودیم که فکر میکردیم اگر میشد رنگ موهایمان را روشن کنیم ، تکلیفمان هم روشن می شد. ما ، با ماتیک های قایمکی و کابوس های یواشکی و آرزوهای دزدکی . ما و کارت پستال هایِ « سوختم خاکسترم را باد برد ، بهترین دوستم مرا از یاد برد» ...ما و شعرهای دوران مدرسه ، اولین دست نوشته هایی که توی دفتر ِ کوچک یادداشت می نوشتیم و مشاور دیوانه به خیال اینکه این یک نامه برای پسر مردم است از ما می دزدید .ما ، که تمام عمر ترسیدیم دختر بدی باشیم . ترسیدیم مقنعه هایمان چانه دار نباشد و چشم سفید باشیم . ما که توی کتاب هایمان فروغ نداشتیم ، چون فروغ میان بازوان یک مرد گناه کرده بود ، ما فقط یادگرفتیم مثل کبری تصمیم های خوب بگیریم ، و آن مرد ؛ هر که می خواهد باشد . مهم این است که داس دارد…