یه جمله ی انگیزشی بهم بگو که باهاش ی تغیر اساسی بکنم

توچیزی بلدی بمن بگو🥴

این نیز بگذرد

کار کن مگو چیست کار

پاشو 😐

آدم فقط یبار زندگی میکنه، پاشو و خوب زندگی کن

خب من فقط درسی بلدم ی جمله اونم میگفت اک تو الان درس نخونی و قبول نشی یکی دیگ میشینه رو اون صندلی دانشگاه 

با شرایطت جملاتش رو عوض کن😅

خدایاشکرت بابت همچیزای زندگیم.خدایاقربون بزرگیت برم ک ایقدپشتوانه سلامتی وآرامش زندگیم بودی و هستی اگ جایی ناشکربودم اونقدبهم عزت نفس واعتمادبنفس دادی ک آرامشی حاصل شدواسم ک به بودنت افتخارکنم.خدایاقربونت برم پشت پناه همه وطنم باش😐😐✋

جمله انگیزشی نیس ولی خب چشه منو باز کرد😅👇🏻

چه کسی گفته زمان طلاست؟ من مزه‌مزه‌اش کردم، زمان عین الکل است، ثانیه ثانیه میسوزاند و میرود در عمق وجودت... مست مست که شدی، چشمهایت را باز می‌کنی و میبینی عمرت گذشته و تو ماندی و خماریه از دست رفتن یک عمر....

مثلا من مامانتم : پاشو ببینم دختره ی ... دختر بزرگ کردم این همه سال که یه بچه زایید اینجوری شه  ماشالا ماشالا زنای قدیم ۱۵ تا بچه میزاییدن حالا تو برا من فاز افسردگی گرفتی  وخی وخی شوهرت نیارتت پس 

👤وقتی به خواهرم اینجور میگه من به جاش پر تلاش میشم از بس ادم عصبی میشه

نفس های عمیق  بکش همین الان چند دیقه چشاتوببند ودستاتوروبه خداوندبازکن و نفس بکش وصلوات چندتابعدش بفرس دوباره نفس عمیق بکش نیت کن تودلت وحس کن خداتوباتموم وجود و هرجاکاربدی حرف بدی زدی ازش ابرازپشیمونی بکن حسشودریافت میکنی بی شک بجرات میگمت😐✋✋✋👌👌👌👌👌بعدش دوباره نفس عمیق باذکر یا آلله یا آلله الهی العفو الهی العفو💗😐

خاهی ک جهان در کف اقبال تو باشد باید ب چپت باشد و کاریت نباشد

💎من اینطوری عوض شدم!

به مدت چندين سال همسرم به یک اردوگاه در صحرای (ماجوی) کالیفرنيا فرستاده شده بود. من برای اینکه نزدیک او باشم، به آنجا نقل مکان کردم واین درحالی بود که از آن مکان نفرت داشتم.

 همسرم برای مانور اغلب در صحرا بود و من در یک کلبه کوچک تنها می ماندم. گرما طاقت فرسا بود و هیچ هم صحبتی نداشتم. سرخ پوست ها و مکزیکی ها ی آن منطقه هم انگلیسی نمیدانستند.  غذا و هوا و آب همه جا پر از شن بود. آنقدرعذاب می کشیدم که تصمیم گرفتم به خانه برگردم و حتی قید زندگی مشترک مان را بزنم. 

نامه ای به پدرم نوشتم و گفتم یک دقیقه دیگر هم نمی توانم دوام بیاورم. می خواهم اینجا را ترک کرده و به خانه شما برگردم. پدر نامه ام  را با دوسطر جواب داده بود، دو سطری که تا ابد در ذهنم باقی خواهند ماند و زندگی ام را کاملا عوض کرد.«دو زندانی از پشت میله ها بیرون را می نگریستند...یکی گل و لای را می دید و دیگری ستارگان را!» 

بارها این دو خط را خواندم واحساس شرم کردم.

 تصمیم گرفتم به دنبال ستارگان باشم و ببینم جنبه مثبت در وضعیت فعلی من چیست؟ 

با بومی ها دوست شدم و عکس العمل آنها باعث شگفتی من شد.

 وقتی به بافندگی و سفالگری آنها ابراز علاقه کردم، آنها اشیایی راکه به توریست نمی فروختند را به من هدیه کردند. 

به اشکال جالب کاکتوس ها و یوکاها توجه می کردم.

 چیزهایی در مورد سگهای آن صحرا آموختم و غروب را مدام تماشا می کردم. دنبال گوش ماهی هایی می رفتم که از میلیون ها سال پیش، وقتی این صحرا بستر اقیانوس بود، در آنجا باقی مانده بودند.

چه چیزی تغییر کرده بود؟ 

صحرا و بومی ها همان بودند.

 این نگرش من بود که تغییر کرده و یک تجربه رقت بار را به ماجرایی هیجان انگیز و دلربا  تبدیل کرده بود. 

من آنقدر از زندگی در آنجا مشعوف بودم که رمانی با عنوان ” خاکریز های درخشان” در مورد زندگی درصحرای  ماجوی نوشتم.

 من از زندانی که خودم ساخته بودم به بیرون نگریسته و ستاره ها را یافته بودم.

اگر به فرزندان خود رویارویی با سختی های زندگی را نیاموزیم در حق آنها ظلم کرده ایم

📚 #آیین_زندگی 

✍ #دیل_کارنگی