در هرحال من بودم به شوهرم میگفتم برو یه جا درست و حسابی برام اجاره کن بعد بگو مامان بابات نیان
اونم نه حالا دیره
من مدیون خانواده ام هستم که به جای ول کردن ما بهمون خونه دادن راحت نشستیم
و حق خودم نمیدونم کوچیک ترین حرفی بزنم بهشون
اینهمه سال اجاره ندادی پررو شوی
خودتو بزن به غش و حال بدی تا کوتاه بیان
نمیدونم سنی نداشتم ک اینا حالیم بشه فقط سکوت کردم و تحمل فک کردم دردامو تو خودم بریزم بهتره اینجور خونوادم حرص نمیخورم چن سال تنهایی گریه کردم الان دیگه واقعا نمیتونم نمیدونم قراره چی بشه همیشه طوری رفتار کردم ک زندگیم خیلی خوبه دوس ندارم هیشکی از اختلاف بین خونوادم و شوهرم بدونه ولی این بار فک نکنم بشه کاری کرد وقتی ن شوهرم بفکر منه ن خونوادم
ببین گلم اصلا استرس به خودت نده
این وسط بین دعوا و بچه بازی اونا تنها شخصی که ضربه میبینه تو و بچته
من اول حق رو به شوهرت میدم سر دلخوریش (نه راه ندادنشون)
بنظرم بابات خیلی خودخواهه که توی دوسال نیومده خونتون
ولی شوهرتم باید درکت کنه و بفهمه این تقصیر تونیست بهرحال بگو ما کلا رسممون اینه
ولی کلا داماد سرخونه شدن اشتباهه ولی کاریه که شده به شوهرت بگو خونه بگیره و از اونجا برین
عزیزم بابام میگه من در برابر هیشکه کوتاه نمیام بیست ساله با مامانم زندگی کرده یبارم موقع دعوا ها پا پیش نزاشته الان میگه برای داماد این کارا کنم مامانم چیکار میتونه بکنه همه عموهام همین اخلاق گند رو دارن
نمیتونم شبا هرشب خابش رو میبینم ک قراره چی بشه از استرس همش دارم با خودم حرف میزنم بابام امروز ک باهاش حرف زدم بجای اینکه بگه باشه میام خونت میگه من پا نمزارم میخاد خوشتون بیاد میخاد نیاد فقط ب فکر غرور خودشه همش شوهرم هم بابام دوتاییشون میخان از هم کم نیارن
