امروز می‌خواهم از زن‌هایی یاد کنم که کار می‌کنند. نه آن دسته که خودشان دوست دارند شاغل باشند.
نه آن دسته که یک شغل شیک و مجلسی با حقوق و مزایای عالی دارند.
نه آن دسته که کار برایشان فان است و توی تایم کاریشان عشق و حال می‌کنند. می‌خواهم از آن دسته زن‌های شاغلی بنویسم که اگر کار نکنند چرخ زندگی لنگ می‌زند...
همان‌ها که همیشه خسته‌اند.
مانتوهای اداری و رسمی با پارچه‌های ارزان قیمت، کفش‌های ساده و بدون پاشنه،
پوست‌های بی‌رنگ...
این‌ها خیلی بزرگند که آخر ماه کارت بانکی‌شان را می‌کشند به حساب صاحبخانه.
ته‌مانده حسابشان را کارت به کارت می‌کنند برای شهریه بچه.
ده هزار تومنی ته کیفشان را از سر کوچه سیب‌زمینی می‌خرند برای شام.
حاصل یک ماه سر کار رفتن و با هزار جور گاومیش سر و کله زدن شاید پنج روزه تمام شود و اینجای کار بیست و پنج روز هنوز تا سر ماه مانده!
بیست و پنج روز دیگر باید از میله‌های اتوبوس آویزان شود و زیر چشمی زل بزند به زن زیبای که تنها دغدغه اش رفع چین روی پیشانی و عمل های زیبای ست،
خیلی وقت بود دلش می‌خواست از حقوقش برای خودش خرج کند اما هیچ وقت نشد که بشود ..
ماه‌ها که پشت سر هم می‌گذرند خرج‌هایش گنده‌تر و لیست آرزوهای شخصی‌اش کوتاه‌تر...
دستش به میله اتوبوس سست‌تر و مانتویش بی‌رنگ‌تر.
من از همین‌جا به این زن سلام می‌کنم.
سلام بانو...
