بالاخره در زندگی هر آدمی یک نفر پیدا می‌شود که بی‌مقدمه آمده مدتی مانده؛ قدمی زده و بعد اما بی‌هوا غیبش زده و رفته.
آمدن و ماندن و رفتن آدم‌ها مهم نیست این‌که بعد از پایان رابطه، روزی روزگاری در جمعی حرفی از تو به میان بیاید آن شخص چگونه توصیف‌ات می‌کند مهم است
این‌که بعد از گذشت چند سال، بعد از تمام شدن احساستان به هم، چه ذهنیتی از هم دارید، مهم است. این‌که آن ذهنیت مثبت است یا منفی، این‌که تو را چطور آدمی شناخته، مهم است.
به عنوان یک آدم خوب از تو یاد می‌کند یا بد؟
می‌گوید بچه‌ای و رفتارهای کودکانه داری یا نه منطقی هستی و می‌شود روی دوستی‌ات حساب کرد؟
می‌گوید دوست خوبی بودی برایش یا مهم‌ترین اشتباه زندگی‌اش.
خاطرات خوبی از تو دارد یا نه، برعکس، مبهم‌ترین روزهای زندگی‌اش را با تو تجربه کرده.
به گمانم ذهنیتی که آدم‌ها برای هم به یادگار می‌گذراند از همه‌چیز بیشتر اهمیت دارد...
