ياد آن بوسه كه هنگام وداع
بر لبم شعله حسرت افروخت
ياد آن خنده بيرنگ و خموش
كه سراپاي وجودم را سوخت
رفتي ودر دل من ماند بجاي
عشقي آلوده به نوميدي و درد
نگهي گم شده در پرده اشك
حسرتي يخ زده در خنده سرد
آه اگر باز بسويم آيي
ديگر از كف ندهم آسانت
ترسم اين شعله سوزنده عشق
آخر آتش فكند بر جانت
««فروغ فرخزاد»»
حیف ک همه چیز ب اخر رسید
هنگامی که از رسیدن به تو ناامید شدم
خودم را زدم به فراموشی
اما کجای این فراموشی به فراموشی می‌ماند؟ وقتی هر شب به وقت تنهایی‌ام سراغی از خاطراتت می‌گیرم
لب پنجره می‌ایستم
خیره به نقطه ای نامعلوم
می‌بینمت که می‌خندیدی
که می‌رقصیدی
که در آغوشم آرام می‌شدی
فرق زیادی ست جانم
فرق زیادی ست بین کسی که فراموش می‌کند
با کسی که خودش را به فراموشی می‌زند...!
[QUOTE=216624414]هنگامی که از رسیدن به تو ناامید شدم خودم را زدم به فراموشی اما کجای این فراموشی به فراموشی می‌ماند ...[/QUOTE
دارد لب من تشنگی بوسه بسیار
چون مزرعه خشک که دارد غم باران
انشالله که همه به عشقشون برسن.....
شما هم همینطور ......🌺
دلـــــــــــم گیر توستــــ.......
تـــــــــویی ڪہ.......
در گذشتــــہ مال من نبودے.......
در آینـــده هم مال من نخواهی شد.......
