من به حدی از خود کفایی رسیدم که احتیاجی ندارم موقع ناراحتیم کنارم باشه خودم حال خودمو خوب میکنم
تا دلت بخواد
اصلا واسش مهم نیست گریه کنم
مرد زندگی شدم بخدا
اون اصلا توجه نمیکنه انگار احساساتمو دایم له میکنه بی تفاوت به خیلی چیزا
آره اوایل خیلی پیش اومده ولی الان می بینم کارام اشتباه بوده الکی هم خودمو زجر دادم هم شوهرمو، بیخیال باش به همه چیز پیله نکن گیر نده و توقع زیادی نداشته باش و اینکه از من به تو نصیحت اصلا گریه نکن، مردا از گریه متنفرن کفری میشن وقتی گریه ی زنشونو می بینم اینو من خودم متوجه شده بودم خودم یبارم شوهرم خودش گف بهم اصلا گریه نکن حرفاتو بزن بد بی محل باش دیگه گیر سه پیچ نده اینطوری حرف شنوی شم از قبل بیشتر میشه اذیتاتونم کمتر میشه، داد و بیداد کنی یا گریه کنی بیشتر کفری میشن سرد میشن حتی حرفاتم نمی شنون موثر نیس همه ی اینارو شوهرم بهم گفته
برا اینکه صدای خر و پفش اذیتت نکنه
هندزفری بگذار چیزی گوش بده
هم حواست پرت میشه و سرت گرم
هم میری تو یه هوای دیگه
