بچه خواهرم دوسال و نیمه.از نوزادیش همش کنار من بود و کمک خواهرم بودم و درواقع خودم بزرگش کردم غذا بهش میدادم میخوابوندمش بازی میکردم باهاش مخصوصا تو این دوسال قرنطینه کرونا.اولین اسمم اسم منو یاد گرفته بود...اکثرا خونه خواهرم بودم و باهاش بازی میکردم.یه روز که رفتم خونه خواهرم تو تنهایی بهم گفت دیگه نیا خونم گفتم چی شده گفت حوصله پذیرایی و مهمونداری ندارم.منم ناراحت شدم چون من خودم همیشه اونجا همه کارهارو کمک میکردم از بچه داری تا غذا پختن.خیلی وقتا خودش میگفت بیا کمکم.منم دیگه نرفتم.چند روز بعدش دعوت کرد رستوران من و اون خواهرمو که متاهله ولی چون همیشه به گوشیم زنگ میزد و به خودم میگفت اما این سری به خونه زنگ زده بود و به مامانم گفته بود منم نرفتم.چون اصلا دلجویی هم نکرده بود بابت رفتارش و من با خودم گفتم حتما دوس نداره برم حالا فقط میخواد جلو شوهرش یه دعوت کرده باشه.و نرفتم و گفتم نمیام.چند روز بعدش بچش مریض شد من چند روز بعد فهمیدم خیلی نگران شدم چند تا پیام دادم که بچت حالش خوبه نگرانش شدم.اما سین کرد و جواب نداد.مادرمم که زنگ میزد و پیام میزد جوابشو نمیداد.چون من و مادرم اون روز نرفتیم و مریضی بچشو تقصیر ما میدونست.تا حدود یک ماه جواب مادرمو نمیداد و منم تا دوهفته بهش پیام دادم جواب نداد دیگه ندادم.تا این ماجرا حدود دوماه طول کشید.یعنی من عملا دوماه خواهرزادمو ندیدم.تو مریضی هم نرفتم پیشش.بماند که من این مدت از دوریش مریض شدمو و هنوزم دارم قرص اعصاب مصرف میکنم.اما این مدت با اون خواهرم که متاهله در ارتباط بود و همش اون میرفت کمکش و بعدم هی به بهونه بچه یهو یه هفته خونش میموند و خلاصه اونا باهم صمیمی شدن.بعد از دوماه سر خواهرزادم شکست من خودم اماده شده بودم سرزده برم ببینمش اما خودش قبلش بهم پیام داد و زنگ زد دعوتمون کرد و اشتی کردیم.اما از وقتی خواهرزادمو دیدم هرروز دارم گریه میکنم همش با خودم عذاب وجدان دارم چرا خودم نرفتم ببینمش چرا تو مریضیش نرفتم عیادتش و هی عذاب وجدان دارم.خودش هم گلگی کرده بود اگر من جواب زنگ و پیام ندادم چرا نیومدید دم در بچرو ببینید من چون خودش رک بهم گفت نیا نرفتم اگر نه میرفتم.حالا بنظرتون عذاب وجدانم به جائه؟همش خواهرزادمو بغل میکنم و گریه میکنم تو خونه خودمونم هی گریه میکنم نمیتونم خودمو ببخشم تو مریضیش کنارش نبودم و نرفتم ببینمش سرزده.
شما هم بودید عذاب وجدان میگرفتید؟؟؟
