من پرستارم..آذر ماه که بیاد میشه یک سال که سرکار نرفتم هم چون عروسیم بود هم خواستم استراحت کنم هم شوهرم خواسته بود یک سال اول زندگی سر کار نرم..یه موقعیت استخدامی رو از دست دادم...دو تا آزمون دادم قبول نشدم...امیدمو از دست دادم...میگم شاید برم قراردادی کار کنم ولی بیمه نداره...از طرفی ۲۶سالم شده میگم پس کی بچه دار شم...مادرشوهرم همش تیکه‌میپرونه بهم و زیرزیرکی دخالت‌میکنه البته منم بهش اصلا رو‌نمیدم..تا‌جایی که چند وقت‌پیش واسه یه حرکتش اشکم دراومد...شوهرم خوبه ولی اونم یه‌مدته مشکل مالی پیدا کرده و به هم ریخته اس مث قبل شاد نیس میرم سمتش میگه حوصله ندارم بی پولم ...کلی کار میکنم که خوشحالش کنم ولی اون بیشتر اوقات تو خودشه...یه جاهایی بدون مشورت باهام یه کارایی میکنه همش انرژی منفی میده...غصه میخورم که پدر مادرم دارن پیر میشن و دلشون لک زده برای نوه و من هم میخوام ادامه تحصیل بدم برم سرکار...از طرفی شیفتا فرسوده و خسته کننده اس ادامه تحصیل هم فقط تا دکتری به درد میخوره که اونم رتبه سه رقمی میخواد من رتبه ام ۱۳۰۰شد نیووردم...همش دارم‌حرص‌میخورم..حق دارم به نظرتون؟؟
اینکه سرکار نرفتی بزرگترین اشتباهت بود
نه
ب جای حرص تلاشتو بیشتر کن قراردادی اصولا بیمه میکنن
به نظرم‌بین بچه و سرکار رفتن موندی این همه به ذهنت فشار نیار به نظرم سزکار‌میرفتی خوب بود ولی‌خوب قسمت و این که به روحیت نگاه‌کن‌که میتونی‌کار و بچه باهم اداره کنی؟
خب دنبال راه حل باشی بهتره تا هی حرص بخوری
بچه که فرصت داری می تونی از ۲۶ تا ۳۰ به درش و کارت برسی جا افتادی بچه بیاری اونم مرخصی زایمان داره و کمک پدر مادرتم داری
کلا یه تصمیم بگیر و پاش وایسا
خیلی خودتو درگیر کردی.فقط سعی کن شوهرتو دلگرم کنی غصه بقیشو نخور
غصه فایدش چیه
میدونم که خیلی سخته...شوهرم میگه من همکاری نمیکنم ولی خودش تو خونه آشپزی میکنه جارو میکشه..منم تو خونه تنهام دق کردم و پشیمونم چرا نرفتم سرکار از طرفی میگم به استراحت نیاز داشتم چون کرونا خیلی اذیتمون کرد
زن داداش من پرستاره هم بچه داره ب کارای خونه هم میرسه ی وقتایی ک شیفت من میرم ب برادرزادم تو درس کمک میکنم و گرنه اصولا همه کاراشو انجام میده
به نظرم الان اگه بچه میخای واقعا باردار شو ،تو که زاتن فعلا سرکار‌نمیری ،قراردادی هم همیشه هست،با خیال راحت باردار شو زایمان کن ،بعد زایمانت برو سرکار تا اون موقع هم ایشالا کرونا رفته خیالتم راحت تره
دو تا آزمون دیگه هم تو راهه ولی چون دو سه بار شرکت کردمو نشد امیدمو از دست دادم...سرم پر از حرفای منفی و تیکه های مادرشوهرمه که منو دست کم میگیره و بهم میگه آمپول زن...خیلی هم براش توضیح دادم من درس خوندم تلاش کردم که به اینجا رسیدم ولی نمیفهمه...خیلی بده حرف دیگران زود روم تاثیر میذاره
ارسال نظر شما
