داستان زندگی من و‌مادرم....🥀

زندگی مامانم قبل از آشنا شدن با پدرم:

من‌ اولین دختر زنده مونده توی یه خونواده ۱۱ نفره بودم

مامانم ۱۳ تا باردار شده بود که ۴ تاشون وقتی به دنیا اومدن مردن

پیر و شکسته شده بود

اعصابش کم بود و شیر نداشت

یادمه نمیتونست به خواهر برادرام شیر بده

به منم نتونست کامل شیر بده

دایه داشتم

حقا که اون دایه برام بیشتر مادری کرد

مغازه داشتن.گوسفند هم داشتن و منبع درآمدشون از این راه ها بود

برای اون زمان،ما جز خونواده های با وضع مالی خوب بودیم

یه خونه خیلی بزرگ داشتیم که به هر پسر یعنی به شش تا داداشم یه اتاق دادن و منو دوتا خواهرام تو یه اتاق بودیم

پسرا میرفتن تو مغازه ها کمک بابام

ما دختراهم کارای خونه رو میکردیم

غذا پختن،تمیز کاری،مراقبت از بچه های کوچیکتر

تو چله زمستون میرفتیم سر چشمه لباس میشستیم

از بین داداشای بزرگم،فقط مرتضی بود که دوست داشتنش رو نشونمون میداد

اینکه بقیشون اون زمان واقعا مارو دویت داشتن رو فقط خدا میدونه

۱۴ سالم بود که برام یه خواستگار اومد

دوست مرتضی بود

حرف مرتضی برا بابام حجت بود

بهش اعتماد کامل داشتن

یه روز مامانم منو کشید کنار و قضیه رو برام تعریف کرد

قبلا ندیده بودمش

ولی مرتضی تو خونه خیلی ازش میگفت

تو اون روستا دختر اگر بیشتر از ۲۰ میموند،بهش میگفتن ترشیده

چاره ای جز قبول کردن نداشتم

برای منو دوست مرتضی(سجاد) بدون دیدن و آشنا شدن باهم صیغه محرمیت خوندن

باورتون میشه بعد صیغه محرمیت تازه صورتشو دیدم!؟

من اولین بار بود اونو می‌دیدم.اما اون قبلا منو دیده بود

بابام از همون اول گفته بود تا نرفتن سر زندگیشون نمیتونن باهم برن بیرون

سجاد بعضی وقتا میومد خونه و منو میدید

کم‌کم بهش عادت کردم و حسمون متقابل شد

مهربون بود.بیش از حد

معلم بود.یه موتور داشت.قرار بود بعد ازدواج بریم پیش مامانش اینا زندگی کنیم

بابام مخالف بود

ولی من به مرتضی گفتم با بابام حرف بزنه

اون زمانا دخترا درباره این چیزا با باباهاشون حرف نمیزدن

خلاصه بابام قبول کرد

یک سال و اندی باهم نامزد بودیم

مردم کم‌کم داشتن پشتمون حرف درمیاوردن

کم چیزی نبود یک سال و اندی نامزدی برای اون زمان!

به فکر ازدواج افتاده بودیم

هرچی مرتضی اصرار کرد،بابام قبول نکرد با سجاد بریم خرید های عروسی رو انجام بدیم

سجاد مجبور شد خودش لباس و کفش بگیره و بده ببینه اندازمه یا نه

برای اولین بار اون موقع بدون چادر دیدتم

بهم کفش رو داد که بپوشم

آدم شوخی بود.دید کفش پام نمیره،خندید گفت پا فیلی

دو بار دیگه رفت بازار و کفش آورد و بازم اندازم نبود

بازم بابام قبول نکرد باهم بریم

به سجاد گفت یکی از دمپایی هامو ببره و اندازه بگیره

مامان سجاد برام چادر آورده بود.یه چادر حریر سفید

خیلی خوشگل بود

قرار بود برای فامیلای درجه یک کارت دعوت بدیم

چند تا از دایی های من توی یه روستایی بودن که با روستای ما نیم ساعت فاصله داشت

حدود دو هفته مونده بود به عروسی ما

سجاد رفته بود کارت هارو پخش کنه

شب بود

یهو دیدیم صدای شیون از خونه مامانش میداد

داداش بزرگم نداشت از خونه برم بیرون

خودشون رفتن ببینن چه خبره

مامانش با جیغ و گریه اسم سجاد رو میگفت

حالم داشت بد میشد

حس خیلی خیلی بدی داشتم

دست خودم نبود.چشمام هی پر و خالی میشدن

بابام اومد تو

بیشتر وزنش روی عصاش بود

انگار پاهاش جون نداشت

داداشام اومدن داخل و جلوی در پاهاشون سست شد

مامانم می‌پرسید چیشده

داداش دومیم به مامانم اشاره کرد برن تو اتاق تا من نشوم چی میگن

یهو صدای شیون و جیغ مامانمم بلند شد

بلند بلند گریه میکرد و میگفت روم سیاه.خاک تو سرمون شد