عارف عالم ربانی حضرت آیت الله العظمی علامه حسن حسن زاده آملی رحمت الله علیه:
در عنفوان جوانی و آغاز درس زندگانی که در مسجد جامع آمل سرگرم به صرف ایام در اسم و فعل و حرف بودم و محو فرا گرفتن صرف و نحو،در سحرخیزی و تهجد عزمی راسخ و ارادتی ثابت داشتم.
در رویای مبارک سحری به ارض اقدس رضوی تشرف حاصل کرده ام و به زیارت جمال دل آرای ولی الله الاعظم ثامن الحجج علی بن موسی الرضا علیه و علی آبائه و ابنائه آلاف التحیه و الثناء نائل شده ام.
در آن لیله مبارکه قبل از آن که به حضور باهر النور امام علیه السلام مشرف شوم ،مرا به مسجدی بردند که در آن مزار حبیبی از احباء(دوستان) خدا بود و به من فرمودند در کنار این تربت دو رکعت نماز حاجت بخوان و حاجت بخواه که برآورده است.
من از روی عشق و علاقه مفرطی که به علم داشتم ،نماز خواندم و از خداوند سبحان علم خواستم.
سپس به پیشگاه والای امام هشتم سلطان دین رضا روحی لتربته الفدا و خاک درش تاج سرم،رسیدم و عرض ادب نمودم.
بدون این که سخنی بگویم،امام که آگاه به سر من بود و اشتیاق و التهاب و تشنگی مرا برای تحصیل آب حیات علم می دانست،اشاره فرمود که نزدیک بیا.
نزدیک رفتم و چشم به روی امام گشودم،دیدم با دهانش ،آب دهانش را جمع کرد و بر لب آورد و به من اشارت فرمود که بنوش.
امام خم شد و من زبانم را درآوردم و با تمام حرص و ولع که گویی خواستم لب های امام را بخورم،از کوثر دهانش آن آب حیات را نوشیدم و در همان حال به قلبم خطور کرد که امیرالمومنین علیه السلام فرمود:پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله آب دهانش را به لبش آورد و من آن را بخوردم که هزار در علمم و از هر دری در دیگر به روی من گشوده شد.
پس از آن،امام علیه السلام طی الارض را عملا به من بنمود،که از آن خواب نوشین شیرین که از هزاران سال بیداری من بهتر بوده در آمدم،به آن نوید سحرگاهی امیدوارم که روزی به گفتار حافظ شیرین سخن به ترنم آیم که:
دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
وندران ظلمت شب آب حیاتم دادند
چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی
آن شب قدر که این تازه براتم دادند
من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب
مستحق بودم و این ها به زکاتم دادند
