دیروز داشتم به دوران دانش آموزیم فکر میکردم

از دست امون دوستا حالم از مدرسه بهم میخورد یلنی با درس و معلمام هییییییچ مشکلی نداشتم دوستام حسود و بد ذات بودن

میفهممت. منم بدم میاد از اون روزهایی که عین زندانی ها زندگی میکردم. هیچ وقت یادم نمیره آرزوی چندساعت خواب رو داشتم. شب ها فقط سه ساعت میخوابیدم. تو اون سنی که بیشترین نیاز رو به خواب و استراحت و خوردن و تفریح داشتم فقط سه ساعت میخوابیدم و وق نمیکردم درست حسابی غذا بخورم. تفریح هم که هیچی. خدایا شکرت که گذشت

اخرش فوق لیسانس مهندسی نرم افزار از  یکی دانشگاههای مادر دولتی تهران گرفتم و  شاغل شدم و بعدشم مهاجرت کردم.

لعنئت بهشون واقعا یاد سال اخر افتادم من از کنکور اومدک تا صبح فرداش خوابیدم . فردا صبحش نمیدونستم زندگی کردن چطوریه خدا شاهده دور خودم  چند  روز میچرخیدم که بتونم به زندگی عادی برگردم بلد نبودم واقعا تارک دنیا شده بودم

منم ریاضی بودم  کبود بودم.  عقل الان داشتم فقط فنی حرفه ای . کار دانش.

تو مدرسه تحقیر نشدم یا توهینی نشنیدم ،از بعضی جهات هم‌خیلی خوش میگذشت

اما چیزی از مدرسه یاد نگرفتم نه مهارت زندگی ، نه زبان ، نه ...

بهمون استرس میدادن برای خیلی از  درسها مثل خوندنی ها  که الان چیزی ازش تو ذهنم نمونده 

سیستم اموزشی به شدت مشکل داره

دقیقا همینه . من ایران زندگی نمیکنم دخترم کلاس چهارمه هیچی ندارن چهار تا چیز اصولی . اونوقت ما چهارم دبستان اوهههه اون همه درس سال سختی هم حساب میشد.