میخام قرص،بخورم . به خانوادمم گفتم . صدساله زندگیم این شده ته یه خونه ی ۵۰ متری با وسایل کهنه . نه حایی میبینم نه کسی میشناسم . ۱۸ سالمه هنوز نمیدونم محله های تهران حتی کجا و چی هستن حتی نمیدونم ۱۰ متری چیه . بابا هرچی صبر میکنم درست نمیشه . وقتی زندگی مردمو میبینم هرسال کلی تحول کردن کلی پیشرفت و چیزای جدید مال من هنوز همونه . لباسای مد صدسال پیش کهنه و پاره . اونم از دوران مدرسم . اینم از کنکورم که قبول نمیشم . نه کسی و دارم نه عشقی دارم نه حتی ینفز که باهاش حرف بزنم فقط شماهارو دارم