خسته شدم اززندگی ازازدواجم پشیمونم

نمی دونم به خدا کدومش رو بگم،15 ساله بودم ازدواج کردم،دو روز بعد عروسی تا همین حالا که دوتا بچه دارم همیشه تنها بودم،تو سن کم باردارشدم،شاگردممتاز بودم به خاطر مراقبت از بچه نتونستم ادامه بدم،دست تنها بودم،شغل درست وحسابی هم که نداره،باید صد تا کاره ریز ودرشت انجام بدم تا لنگ نمونم،تا دلت هم بخواد بی معرفت وقدر نشناس هست،هیچ تفاهمی هم نداریم،بدتر از همه اینکه دائم از من طلبکاره،یه ازمون استخدامی برا بهورزی اینجا گذاشتن،خدا کنه قبول شم خودم وبچه هام رو از شرش خلاص کنم.تحمل یه روز موندن رو هم ندارم.وقتی همیشه تنهام وهر کار کوچیک وبزرگی رو باید خودم انجام بدموهیچ دلخوشی ندارم،نه یه گردش ناقابل،نه یه خرید ساده نه یه مهمونی ساده،نه حتی یه ذره مهربونی ازش میبینم،برای چی باید بمونم.

اگر هم داره من هیچ وقت ندیدم.

چ جالب واقعااا این‌اقوام‌ما هم مثل شماست زبونشون نمیفهمه تعدادشونم‌زیاده

اسی جان هورمونات بهم ریخته بارداری رواعصابت تاثیر گذاشته کمتر مردی پیدا میشه این متعد وهمسر دوست باشه قدر همسروتو بدون دیگه بابچه پیشیمونی فایده نداره سعی کن زندگیتو پیش ببری