سلام بچه ها نمی دونم چمه خسته شم انقده دلم پره که صد سالم بشینم بگم تموم نمیشه اول از ازدست دادن زیباییم میگم شپش گرفته بودم به موهام سرکه زدم چشام نابود شده پشت چشام پوشتش سیه شد چشام کوچیک شد مث یه خط واقعان چشام بزرگ بود کلان خانوادگی چشامون بزرگه این به کنار بیماری پوستیه پسوریاضیس گرفتم به کنار
گذشتم وقتی بچه بودم پر بود از ترس پر بود از دین چیزایی که نباید میدیدم چیزایی که نباید میفهمیدم فهمیدم بیشتر از سنم میفهمیدن ولی با من رفتاری می کردن که باید بایه دختر ۱۰ ساله بکنن ولی من خیلی چزارومیفهمیدم این باعث میشد من کلان خراب شم چون دیدن هم چین رفتارایی نفسمو بند میاورد به کنار مادر بزرگم پدریم از ما متنفره بدش میاد دختر دای هام بیان خونمون اونام با ما قطع رابطه کردن مادر بزرگم مث پروانه دور نوه های دختریش میگرده جونشو واسشون میده کم پولی اینکه کسی منو حتی سگم حساب نمیکنه وقتی فک میکنم حتی ینفرم بهم اعتماد نداره وقتی همه فک میکنن من دروغ گویم خوهرم اومده جدی به من جولو بقیه خانواده میگه تو بچگی خیلی دروغ گو بودی الانو نمی دونم هر کی ناراحته تمام عقده هاشو روسرم خالی میکنه بنطرتون مه حق دارم ناراحت باشم بدتر از اینها اینکه نمی تونم ناراحت چون همه بهم گیر میدن نمی دنم خدا چرا منو زنده نگه داشته مادرم منو بار دار بوده خودش نمی دونسته از زیر یه دستگاهی با لیز قویر رد شده بود چن مادرم مریضه بعدش که فمیدن دکتر گفته بوده احتمال اینکه زنده بمونم صفره نمی دونم دلیل زنده موندم چی بود خیلی خستم خیلی
