چرا هروقت یه ذره احساس خوشبختی میکنم بعدش یه جوری عکسش بهم ثابت میشه که تمام افکار و ذهنم داغون میشه
میخوام دلم رو کنار بزارم میخوام این باور رو داشته باشم که خوشبختی وجود نداره که بخوام به دستش بیارم یا براش تلاش کنم یا ارزو کنم که داشته باشمش اینجوری راحت تر زندگی میکنم
وقتی توقع خوشی و محبت و خوشبختی نداشته باشی حداقل هربار دلت نمیشکنه و غصه نمیخوری میخوام با غم زندگی کنم
میخوام احساساتمو عشق محبت و عاطفه رو خاموش کنم
میخوام یخ بزنم همونقدر سرد و بی احساس
👏
خب ک چی زندگیت بی هدف تر از الانت میشه =/
منم مثل توام تا میخوام یکم به خودم روحیه بدم خوشبختی رو حس کنم یه چیزی میشه گند میزنه....
منم تا دوروز پیش واسه همه چی حرص میخوردم الان ۲ روزه که به همه چی و کسی که عامل این حال بدمه بی توجهم
اهمیت نمیدم کی میره کی میاد چی میخوره و چی میخواد
فقط برای خودم زندگیم میکنم برای آرامش خودم دلم و قلبم تحمل بی قراری نداره دیه نمیکشم
وقتی به کسی که ناراحتت کرده اهمیت ندی دیه چیزی ناراحتت نمیکنن
منم دیگه نه حوصله خودم رو دارم نه زندگی رو احساسات تو دل انسان مثل یه اتیشه قاعدتا وقتی داری تلاش میکنی اتیش خاموش نشه و گرم بمونی یه انسان احساساتی هستی کسی هم که به احساسات لطمه میزنه انگار سعی دارع این اتیش رو خاموش کنه و توام سعی داری روشن نگه اش داری اما اگه این اتیش خاموش شه شاید بی رحمانه سرد شه و دلت تاریک شه اما درعوض دیگه هیچ تلاش نمیکنی وبه زحمت نمی افتی دیگه کسی هم نمیتونه بهت صدمه بزنه
پس تا دیر نشده بهتره خودمون اتیش دلمون رو خاموش کنیم اینطوری راحت تر با سرما و تاریکی کنار میایم چون اگه یکی دیگه در اوج باور های ما خاموشش کنه اونوقت مثل سقوط از یه پرتگاهه
همه مشکل دارن همه هم تا جایی میتونن صبر کنن صبرم واقعا دیگه ته کشیده
مدونی صبر مثل چیه مثل نفس کشیدن تویه اتاق مهرو موم شده اس هرچقدرم کم نفس بکشی که دیر تموم شه بالاخره تموم میشه نفس کم میاری
منم اخراشم دارم خفه میشم
