سلام به همه چه کسایی که باردارند و چه اونایی که قصد بارداری دارن. وظیفه خودم میدونم به عنوان یک زن تجربه خودم رو در مورد مدت زمانی که در بخش صورتی بیمارستان ارمان بستری کنم در اختیارتون قرار بدم تا شما رو از انچه در بیمارستان اتفاق افتاد اگاه کنم. باشد که شما نیز این اطلاعات رو دراختیار اطرافیانتون قرار بدید و اطلاع رسانی لازم انجام بشه.
من از طریق ای وی اف باردارم و الان تو سی و دو هفته هستم. به دلیل اینکه سنم بالاست و قند و دیابت بارداری دارم احتمال زایمان زودرس در من وجود دارد. بنابه توصیه پزشکم بایستی امپول بتامتازون تزریق میکردم تا ریه بچه ها تکمیل بشه. از انجایی که کورتون قند و بسیار بالا میبره من در بیمارستان بستری شدم تا تحت مراقبت قرار بگیرم. درب اصلی بیمارستان به خاطر کرونا بسته بود و بایستی از درب اورژانس وارد میشدیم. وقتی وارد اورژانس شدیم هیچ نگهبانی نگفت که اصلا شما برای چی اومدید حتی یه غربالگری ساده انجام نشد بعنی اصلا کسی نبود. از یه خدماتی پرسیدیم پذیرش بستری کجاست که گفت باید برید طبقه همکف. یعنی یه تابلوی راهنما وجود نداشت. بالاخره رفتیم اسانسور و پیدا کردیم. یکیش که فقط متعلق به بیمار بود و یک ربع تمام طول کشید تا اون یکی اومد. منم که وزنم سنگین کمرم داشت میشکست. حتی یه صندلی نبود بشینم. رفتیم همکف و قسمت پذیرش بستری، تو اوج شیوع کرونا ادم ها تو هم میلولیدن. هیچ کس مراعات نمیکرد. بعد از یه ربع رفتیم طبقه دوم، بهم گفتن لباست و عوض کن. تو کیفی که به من داده بودن یه جفت کفش بچه گونه بود و یه دست گان جراحی. رفتم استیشن پرستارا بهشون گفتم که من لباس ندارم. گفتن همون گان و بپوش. حالا از اونا اصرار و ار من انکار که بابا من جراحی ندارم چرا باید گان بپوشم. تا منقاعدشون کردم که من برای تحت نظر بودن بستری شدم. یه پیراهن کوتاه به من دادن بدون شاوار و روسری. پوشیدم و امپول و به من تزریق کردن. اما دریغ از اینکه کسی از من فشاری بگیره به قندم چک بشه. (پایان بخش اول)
