۲ ماهه دیگه میشه ۲۰ سالم.
نامزدم پسر عمه مامانمه(عقد نیستیم)همون انگشتر نشان بهم داده ما میگم نامزد به عقد میگم زن و شوهر دیگه
خلاصه الان ۱ ماه میشه که نامزدش شدم.تنها دلیلم برای فرار از خانوادم بود.مادرم مشکل اعصاب روان داره وسواس فکری و پر از عقده های تو بچگی که داشته حالا روی سر من پیاده میکنه اون قدر آزارم داده که در برای گفتنش جا نیست.خواستگار هم خیلی کم داشتم این مدت چون هم اینکه همش تو خونم هم اینکه کی دیگه با این وضع اقتصاد تو فکر ازدواج میره.
پسره عمه مامانم از چند سال پیش منو میخواسته هر بار که دیدم ازم خواستگاری کرد.این دفعه قبول کردم تنها دلیلم وضع زندگیم بود.اما توی قلبم ناراحتم چون من جوانم قیافه خوبی دارم همه میگن.تا کلاس ۷ سواد دارم اما تو خونه زبان استانبولی به خودم یاد دادم.اما اون سواد خواندن و نوشتن نداره وقتی به این فکر میکنم که یه پیامم بلد نیست بهم بده دلم تیر میکشه.حرف زدنش خیلی بی کلاسه و لهجه زشت لری داره.با اینکه ما خودمون لر هستیم و لری زبان زیبایی اما این انقدر زشت حرف میزنه که آدم حالش از زبان لری بهم میخوره.لحنش خیلی داغونه.وقتی میخنده دندوناش کج و کوله و زرده.و روی ۲تا دندان جلوش ۲تا لکه قهوه ایه.بینیش انقدر کجه که هیچی نمیگم.برادر کوچکم فقط مسخرس میکنه و میخنده.همه به اسم دیوونه صداش میزنن.موها و ریش هاشم کاملا سفید.پوستشم هم رنگ چادر مشکی.اخلاقشم مثله یه مرد واقعی نیست حتی بلد نیست درست حرف بزنه من گفتم قبول کنم چون قیافه نون و اب نمیشه و فرار کنم از خانوادم.ولی دلم از غصه زندگی با همچین مردی تیر میکشه.
خواستید عکسامونو هم میزارم اگه سایت درست باشه
اما در کل دلم میخواد بهم بزنم.و فقط برم سرکار و پول دربیارم و برای خودم مستقل بشم.از اینکه نامزد شدم باهاش پشیمانممم.
حس خوبم بهش ندارم.ما لر هستیم و همه تو فکر آبرو هستن.و میگن زشته تو فامیل و باعث بی آبرویی.ولی من میخوام بهم بزنم.چون اگه عقد کنمم اخرش به طلاق ختم میشه.
میخوام تا روزی که زنده هستم به حرف کسی اهمیت ندم.گوشامو پنبه بزارم.برم سرکار و اگر موصعیت مناسبی هم اومد شاید قبول کنم حتی اگه تا اخر عمر ازدواج نکنم برام مهم نیست.به نظر شما تصمیمم درسته
