ناامید از زندگی

سلام . امروز اومدم اینجا یکم درد دلمو بگم . یه دختر ۱۹ ساله هستم ک از بچگی حسرت یبار محبت خانوادمو داشتم . هیچ کس دوسم نداره تو این دنیا فقط خودم هستمو خودم خانوادم جوری باهام برخورد میکنن ک‌انگار از صدتا غریبه غریبه ترم براشون اگر چهرم شبیهشون نبود صددرصد فک میکردم بچشون نیسم ولی اخه وعض مالی خوبی هم نداریم ک بگم منو بزرگ کردن . ازادیو ازم گرفتن حق هیچ کاری ندارم حتی انتخاب لباس . از صبح باید تو یه اتاق خالی باشم‌تا شب . اگر بیام بیرون از اتاق ب یه بهونه ای دعوا میشه  . من یه داداش دیگم دارم با اون خیلی خوبن . گناه من فقط دختر بودن هست چنتا خواستگار هم داشتم‌ولی ردش کردن چون میگن ما نمیتونیم واس تو چی بخریم . همش سرکوفت بقیرو میزنن تو سرم در صورتی ک‌تو فامیل همه از دختر خوب بودن من تعریف میکنن هیچ کار بدی نکردم همیشه خدارو صدا میزنمو ازش کمک میخوام ولی انگار خدا هم با من قهره صدامو نمیشنوه ۱۹ سالمه ولی هیچ خاطره خوشی ندارم . هرچی فکرش میکنم‌همش غمو گریه و حسرت زندگی دوستامو خوردم اینکه چقد خانواده هاشون باهاشون خوبن . کاش حداقل اونقدر توانشو داشتم‌ک‌خودمو میکشتم‌ و راحت میشدم خسته شدم دیگه با وجود این‌خانواده هیچ‌امیدی ب درست شدن زندگیم ندارم زنده هستم ولی روحمو خیلی وقته کشتن همه نوع توهینی بهم میکنن همه فهشی بهم میدن فقط ب گناه دختر بودنم . متنفرم از این افکار پوسیدشون . حالم از همشون بهم میخوره . اخه گناه من چیه ک‌این‌همه زجر میشکم؟