داستان زندگی من و تنهایی های من

خلاصه دعواهاشون شدید شد و از هم جدا شدن(مادرم میگه دعواهام و جدایی سر خانواده بابات بود بابامم میگه سر دخالت خانواده مادرت ،خلاصه اخرم نفهمیدم).پدرم ما رو برد پیش خودش.از فامیلای بابام و عموهام همش تو سری خوردیم و تحقیر شدیم و خورد و مادری نبود که مواظبمون باشه.بابام یک سال بعد زن گرفت.اولش فکرکردیم زندگیمون چقدر قشنگ شده یه مامان جدید و خوشگل پیداکردیم اما خیال باطل بود از اون به بعد حتی یه روز بچگی نکردم همش درگیر کارای خونه شدم‌.عزیزدردونه بابا در غیاب بابا همش خونه رو جارو میکشید و کار میکرد و کتک میخورد و حق اعتراض به بابامو نداشتم نامادریم تهدید میکرد اگر بگم سیاه و کبودم میکنه.منو از بچگی ترسوندتا بهش چشم بگم .من عادت داشتم همش بغل بابام برم که نامادریم منو تهدید کرد که دیگه حق نداری سمت بابات بری و وقتی از سرکار میاد باید سریع بری تو اتاقت و فقط در حد سلام با بابات حرف بزنی همین.خلاصه خیلی زود از دنیای بچگی در اومدم و وارد دنیای بی رحم بزرگسالی شدم با اون سن کم . نامادریم بیشتر به محبت بابام به من حسادت میکرد و هر وقت بابام سمتم می اومد بعد از رفتنش سرکار ، یه کتک مفصل از زنش میخوردم.و حق نداشتم از کتک ها به بابام بگم. شبا عروسکمو بغل میکردم و زیر پتو گریه میکردم.منو با شلنگ خیس و دمپایی میزد یا موهامو میکشید و سرمو بارها محکم میکوبید به دیوار

و میگفت مادرت تو رو نگه نداشت مادرت تو رو نخواست بدبخت.خلاصه کلی تحقیرم میکرد اعتماد به نفس و بچگی منو گرفته بود.تنها فکرم تو بچگی و توجوونیم خودکشی بود یا ازدواج تا از دست شکنجه های جسمی و روحی اش راحت بشم.بابامم شغل خوبشو از دست داد و بی پولی هم به بدبختی هام اضافه شد.با دنیا اومدن بچه زن بابام، وضع من بدتر شد همش فرق میزاشت و تمام توجه پدرمو سمت خودش و بچش برده بود. 

. زندگیم توی تنهایی و گریه و دلتنگی برای مادرم که حتی قیافش یادم نبود گذشت خلاصه من ازدواج کردم و الان یکم با شوهرم مشکل دارم یاد بچگی هام افتادم و نامادری.امروز داشتم به جدایی فکرمیکردم اما دیدم بمیرم هم نمیتونم بچمو حتی یک ثانیه تنها بزارم که مثل من خار بشه و کتک بخوره از هر کس و ناکس حرف بشنوه.خدایی مادر بودن خیلی سخته..من نمیدونم مادر واقعی من واقعا چه دلی داشته که ما رو تنها گذاشت و حتی الان هم که باهاش بعد از سال ها در ارتباطم خودم شاهدم که بچه شوهر دومشو خیلی بیشتر از ما دوس داره.و حتی هنوزم عاطفه ای ازش نمی بینم و پیشش حس تنهایی دارم.بچگیم که توی تنهایی گذشت اینم از ازدواج. خدایی خیلی خسته ام از دنیا.البته بیشتر مشکلاتم مادیه بی پولی و مستاجری و بچه کوچیک.اما خب شوهرمم خیلی وقتا سرکوفت میزنه مثلا امروز میگفت نامادریت خواست از سرش باز بشی تو رو شوهر داد.سرم از درد داره میترکه. داشتم فکر میکردم که اگر مادرم جدانشده بود من بچگی و نوجونیم به فنا نمیرفت و بابامم شغل خوبشو از دست نمیداد(بخاطر شکایت های مادرم از کار برکنارش کردن) .یعنی بهترین زندگی و بهترین ازدواج رو میکردم. الان حتی تو ازدواجمم تاثیر گذاشت و مادرشوهر و شوهرم تا یه مدت بهم سرکوفت میزدن و الانم زیاد بهم احترام و محل نمیزارن و میگن مادرت تو بچگی ولت کرده. الانم شهر غریب زندگی میکنم و هنوز تنهام .هیچوقت دوستی نداشتم که باهاش دردو دل کنم بجز یه دختره تو مدرسه . که وقتی فهمید بچه طلاقم ولم کرد و به کل مدرسه گفت . از صمیمی ترین دوستمم ضربه خوردم .حتی حس میکنم بچمم در اینده درددلمو گوش نده و همدمم نشه . حس میکنم تنها به دنیا اومدم و تنها می مونم و تنها هم می میرم هی. (این بچه طلاق بودن هم اعتماد به نفس ادمو میکشه هم ادمو زودرنج میکنه و محتاج محبت)توروخدا اگر جدا میشید بچه رو ببرید پیش خودتون. و شوهر هم دیگه نکنید. مخصوصا اگر دختر دارید.من از زندگی هیچی نفهمیدم بخدا.همش تنهایی و بی کسی بود .