🌷شعرهای من،،،

" دل به غم هایش سپردم نیست آرامم هنوز

  سالها چشمم به در،برعشق ناکامم هنوز

ازدر دیوان عشقش نام من خط خورده است

تلخیم سر ریز گشته، زهر آشامم هنوز

بی حیایم کرده این عشقی که سودایی نداشت

عاقبت رسوا بگردم، نیست فرجامم هنوز

هر چه طعنه میزنم اندک نمی گردد غمم

هیچ هم تسکین نیابد، درد و آلامم هنوز

او مرا  تنها به عشق دیگری ارزان فروخت

باورم گر چه نشد در شوک واوهامم هنوز

گم شدم در خاطرش، اما بمانده خاطرم

جز به نامش نگذرد ذکری، به ایامم هنوز

 گر شدم لیلی صفت ، میلی به دیدارش کنم

شرط جان دادن بدادم ،مژده انعامم هنوز

 او نخواهد عشق من حالی چرا این دل نشد؟

او که شیرین می‌شود،فرهادخوشنامم هنوز

گر تسلی می دهم خاطر به اشعارم  ولی

حال من حبس ابد در حکم اعدامم هنوز

#نازبانو

هوا خواه توام جانا و می دانم که می دانی

تو سوز غصه هایم را فقط ازشعر می خوانی

نگفتی بعد تو شاید بمیرم من  ز تنهایی!

ندیدی حال زارم را سفر کردی تو  پنهانی

شدم آواره ی شهری که خالی بوده از بویت

از این کوچه به آن کوچه نجستم ازتو عنوانی

چه شبها برلب ایوان نگاه آسمان کردم

سراغت را گرفتم از،خدا، با چشم گریانی

همه دیدند حالم را ،به لبخندی گذر کردند

شدم مجنون بی لیلا ز حالات پریشانی

تمام روزهایم را بدون تو به شب کردم

نبوده زندگی بر من، اسیری بود و زندانی

 به قاب خالی عکست همیشه خیره می ماندم

سوالم بود همواره ،گذشت از من به آسانی؟،

گذشته سالها و من شدم پیری، لب ایوان

دوباره غرق رویایم، امان از روز بارانی

#نازبانو

 " نازنین امدودستی به دل ما زد و رفت"

 عشق پنهانیِ خود را به سرِما زدورفت

سالها بود خبر از من آشفته  نداشت

سنگی از یاد خودش بر دل دریا زد ورفت

این دل سوخته ی من به چه کارش آمد

که شب رام مرا باز به رویا زد ورفت

درد تنهایی من بر خودِ من کافی بود

دشنه از یاد خودش بر من تنها زد رفت

رفت واز رفتن خود هیچ،نه اندیشه نکرد

دل مجنون مرا باز به صحرا زدو رفت

نازبانو

هرکه دردم بشنید از برم آهسته برفت

محرم راز نشدخسته شد وخسته برفت

قصه از درد شنیدن دل دریا میخواست

ور نه کوته نظری غصه ندانسته برفت

                       *توبه کردم که دگر شعر نگویم ز فراق

                        شرح دل تنگی با غیر نگویم ز فراق *

دل طوفان زده ام بعدتو آرام نشد

شده دیوانه ی هجرت، ابداً رام نشد

لکه ننگی شده آخروَمرا خواهد کشت

چو،به وصلش نرسانیدم و بر کام نشد

                         *توبه کردم که دگر شعر نگویم ز فراق

                           شرح دل تنگی با غیر نگویم ز فراق *

درد من بس که بزرگ است مرا تابی نیست

همه شب خیره به مهتاب و مرا خوابی نیست

بغض خود را چه گویم که سر ریز شود

سینه ام تنگ شده بر دل من قابی نیست

                         *توبه ام راشکنم شعر بگویم ز فراق ؟

                         شرح دل تنگی با غیر  بگویم ز فراق ؟*

#نازبانو

"چشم من چشم تو را دید ولی دیده نشد"

هیچ کس قدر من از زندگی رنجیده نشد

از سر جبر که انگار به عقدم خواندند

همچو آن تازه عروسی که پسندیده نشد

یا همان سوخته دل در  هوس یک طرفه

بوسه ها خفته به لب، مانده وبوسیده نشد

عمر یک ساله ی دهقان  به بادی رفته

شده ام مزرعه ای ،وقت درو چیده نشد

یا همان بچه یتیمی که زشوق شب عید

بارها رخت نویش تا شد و پوشیده نشد

من همان بیت حزینم  که در آخر شعر

بارها خواندن و خواندند و فهمیده نشد

گفته شدبیگنهی و نرسی  چوبه ی دار

سر من بر سر داراست وبخشیده نشد؟

#نازبانو

دلداده ی غمهایم،محزون وپریشانم

از سوز دلم گویم،با دیده ی گریانم

در بزم وصال خویش،جز خویش نمی یابم

من ماندم ودل مانده در کلبه ی احزانم

بر غربت دل امشب ،باید غزلی گویم

افلاک به تنگ آیند از زاری وافغانم

امشب به دل ناکام چون شام غریبان شد

بر ماتم این حسرت یک عمر غزل خوانم

#نازبانو

 "هیاهوی غریب و مبهمی پیچیده در جانم"

خبر از رفتنت دادی ! از آن لحظه پریشانم

 بگویم از چه رنجیدی؟ خطایی از دلم دیدی

شدی مجهول بی پایان چرایش را نمی دانم

همیشه حرف ماندن بود کجا فکرت سفر آمد

بجای اشک خون بارم خبر داری زچشمانم؟

غزلهایم ز بعد تو همیشه رنگ غم دارد

دگر از سازو سر مستی گریزانم گریزانم

بیا برگرد" جانانم' نزن آتش به دامانم

نبین این حال آرامم هر آن در  مرز طغیانم

رفتنت آغاز ویرانیست حرفش را نزن

چشمهایم بی توبارانیست حرفش را نزن

 در نبودت سر نخواهد زد سپیده از برم

تا ابد شبهای یلدایست حرفش را نزن

خواندی از عشقی که نافرجام بود

ادعایت طبل رسوائیست حرفش را نزن

حرف از رفتن زدی آتش فتاده بردلم

آه دنیایم چه طوفانیست حرفش را نزن

بعدتو محبوسم ،به بندم چون اسیر

حال من مانند اعدامیست ، حرفش را نزن

خنده ام گم میشود پشت لبانی سوخته

گریه هایم بی تو پنهانیست حرفش را نزن

#نازبانو

بر سرم شور تو وشوق تو ونام تو است

هم دلم هم که سرم هم نفسم خام تو است

 باختم این سر شوریده به سودای دلم

گوشه چشمی بکنی هرغزلم رام تو است

 من دلم تنگ که نه، غمزده ی چشم تو بود

 دلِ خالی شده از مهر من و خشم تو بود

قانعم اندکی از مهر تو هر چند کم است

آخر قصه ی ما هم نرسیدن به هم است

از ازل طالع من نحس و به فرجام نبود

دل پژمرده ی من زاده و همراه غم است

 " من دلم تنگ که نه، غمزده ی چشم تو بود "

 دلِ خالی شده از مهر من و خشم تو بود

نشدی رام نگاهم گله از بخت من است

تو ببخشای، گنه از دل سر سخت من است

سردی روی تو و سوز من وبزم تو هست

قلب تو تیره وتاریک چونان رخت من است

 من دلم تنگ که نه، غمزده ی چشم تو بود

 دلِ خالی شده از مهر من و خشم تو بود

رسم عشق ،دادن جان بر سر پیمان دل است

 بازی شرط ویقین برسرایمان دل است

رفتن ودل بِبُریدن به خدا رسم تو ماند

 پشت سرآه من وناله ی سوزان دل است

 من دلم تنگ که نه، غمزده ی چشم تو بود

 دلِ خالی شده از مهر من و خشم تو بود

" ترسم که تو هم یار وفادار نباشی "

شهزاده شوی  طالب دیدارنباشی

آسوده ببخشم دل خود بر دلت اما

بر این دل زارم تونگهدار نباشی

من چله نشین  شب دلداده گی خود

ترسم برسم کوی تو بیدار نباشی

از عشق زنم داد، شوم شهره ی شهری

هی جار زنم لیک ،خبردار نباشی

فاتح نشوی بر من دلخسته ی عاشق

در لشکرعشاق ،علمدار نباشی

ارزان بفروشم همه ی جان و تنم را

میترسم از آن بازخریدار نباشی

هی دور شوی دور شوی از من مسکین

دلواپس این خنده ی کشدار نباشی

آنقدر شوم غرق خیالت  که بمیرم

جان را بدهم بر تو و تبدار نباشی

رسوا بشوم  در غم هجران تو شاید

حاشا بکنی عشق من و یار نباشی  

عشق است چو گنجینه ولی ترس من این است

 تولایق این گنج بهادار نباشی

نازبانو

 در تم خنده ی تو ، عشق چنین زیبا شد

خنده ی دلکش تو، راز شب یلدا شد

درِدروازه ی روزم ز خیالت باز است

چشم زیبای تو  تعبیر شب رویا شد

قبل تو وسعت دریا چقدر کوچک بود

برکه ی کوچک من با دل تو دریا شد

طرح لبخندتو چون بر برِلب گوشه گرفت

ضامن حال خوشم در پس هر فردا شد

بی تو متروکه و ویرانه دل مسکینم

کلبه ی کوچک دل با رخ تو دارا شد

 عشق تو ریشه زدو در تن من جاری شد

قد بر افراشت و اینگونه چنین رعنا شد

برق چشمان تو ناگاه چنان رعدی زد

بی خبر رفت دلم پای تو و هم پا شد

آشیان گر  نگزیدم ز بی تابی خود

کنج ایوان نگاهت  به دلم ماءوا شد

هرکسی دم زند از عشق نگو مجنونش

 آنقدر سوخته  لیلا ،که به حق لیلا شد

#نازبانو

دست من نیست اگر دل نگرانم چه کنم

سینه تنگ آمده با رازِ نهانم ،چه کنم ؟

من غزلخوان توام ،دست خودم نیست دلم

بی تو با لُودِه گی روح و روانم، چه کنم ؟

گفته بودم به خدا چشم دلم می بندم

شورعشقت به سرم باز همانم، چه کنم ؟

مدعی میشوی از ناله ی جانسوز شبم

دوری آتش زده ،بر تاب و توانم ،چه کنم ؟

حرف ازخشکی دریا، فقط یک سوز است

عطش یاد تو افتاده به جانم، چه کنم ؟

طعنه بر عیب نزن،این همه رِندی مرا

در ره کوی تو ،بی نام ونشانم، چه کنم ؟

من همانم که گفتم به دلم دردی نیست

دیدمت ! بعدتواین حرف ندانم چه کنم ؟

گنه بخت منست اینکه تو مجنون نشدی

من خودم یک تنه لیلای زمانم، چه کنم؟

نازبانو 

روزی این شعرم برایت یادگاری می شود

می روم، اما نصیبت بی قراری می شود

من خودم گم میکنم هر لحظه در بطن زمان

روز هایت پوچی وچشم انتظاری می شود

هر چه می گردی نمی یابی نشانی از دلم

شعرهایت بعد من ،، یاد نگاری می شود

یاد من آتش به جانت میزند در هر نفس ،

از لبت پر می زند خنده،، فراری می شود

نام من را می بری با حسرت واندوه و آه

تا ابد در کوچه ت حزن است وزاری می شود

معتبر بودی ز عشقم،خوب دانی زین سپس

بعد عمری حرف از ،بی اعتباری می شود

آه من پشت سرت،دادم تو را دست خدا

بعد این دنیا برایت جای خواری می شود

#نازبانو

منم زخمی ترین عاشق، تویی تنها پرستارم

کجا بوده نشان زخم،چرا این گونه بیمارم

تو را می خواستم اما ،نچرخاندم زبانم را

علاج دردِ من در چیست؟ بیا گاهی به دیدارم

پر از حرفم،پر از دردم،ولی یارای گفتن نیست

نمی یابم به دل همراز به که گویم ز اسرارم

من از سستی پاهایم ،که گفتم میروم اما

وَ از اشکی که می لرزد درون دیده بیزارم

کجا دادند قسمت را،که ما را خواب غفلت برد

که یار از یار جدا باشد، از این دنیا دل آزارم

چه می دانند دلتنگی که خود دردیست بی درمان

مرا این درد مدتهاست، درون سینه ام دارم

نازبانو